Επειδή αυτή η χώρα δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί, αποφάσισε να καταπιαστεί με τη Ρεπούση και την κάθε Ρεπούση, που σε τελευταία ανάλυση, εκφράζει προσωπικές απόψεις, που κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί.
Πολύτιμες ώρες χαμένες – στην κυριολεξία – για ξιφουλκούν στο twitter και στο facebook πολέμιοι και υποστηρικτές, γύρω από το θεμελιώδες και καίριο ερώτημα «εθνικός μύθος ή πραγματικότητα ο χορός του Ζαλόγγου»;
Στ’ άρματα , στ’ άρματα, εμπρός παλληκάρια (μήπως πρέπει να το γράψω «παλικάρια»;) να υπερασπιστούμε την ιστορία μας, τα ιερά και τα όσια της πατρίδας!
Και δεν μπορώ παρά να απορήσω μπροστά σε τόση ανασφάλεια αλλά και στην ακόμη μεγαλύτερη υποκρισία.
Όπως δεν μπορώ και να αντιληφθώ τι σημασία έχει , επί της ουσίας, αν πρόκειται για πραγματικό γεγονός ή για εθνικό μύθο. Από τη στιγμή που έχουμε αποφασίσει ως έθνος ότι υπάρχουν σταθερές γύρω από τις οποίες έχουμε δομήσει μια συλλογική εθνική συνείδηση, η συζήτηση που αναπτύσσεται είναι περιττή και γελοία. Δεν διαπραγματεύεσαι το αυτονόητο, ούτε επιδίδεσαι σε κυνήγι μαγισσών, όταν διατυπωθεί μια διαφορετική άποψη. Ας αφήσουμε την ιστορική επιστημονική έρευνα να κάνει τη δουλειά της κι ας τη διαχωρίσουμε πλήρως από την πολιτική σκοπιμότητατα.
Εκτός κι αν δεχτούμε ότι ολόκληρο το οικοδόμημα της συλλογικής μας συνείδησης στηρίζεται σε πήλινα πόδια, ώστε να κινδυνεύει να καταρρεύσει από την προσωπική άποψη μιας Ρεπούση. Της κάθε Ρεπούση, που κανένας δεν θα ασχολείτο μαζί της, αν δεν είχαν φροντίσει να διαδώσουν τις απόψεις της, όλοι εκείνοι που υποτίθεται ότι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, για την προάσπιση της ιστορικής μνήμης και αλήθειας. Πόσο προσβλητικό, πόσο υποτιμητικό είναι αυτό για τους Έλληνες! Όχι η εκφορά και κατάθεση της αντίθετης άποψης, αλλά η σημασία και η έκταση που δίνεται σ΄αυτήν, δείγμα βλακώδους ανασφάλειας, όταν δεν εξυπηρετούνται άλλες – προφανείς - σκοπιμότητες.
Επιτέλους, κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από το σύνδρομο της καταδίωξης που μας έχει κατακυριεύσει. Άλλωστε, η ιστορία την οποία επικαλούμαστε – κι εδώ δεν πρόκειται για κανένα εθνικό μύθο, αλλά για την τραγική πραγματικότητα – δείχνει ότι κανένας δεν μας πήρε ποτέ τίποτα που δεν ήμασταν έτοιμοι να εκχωρήσουμε και ανίκανοι να υπερασπιστούμε. Ας το παραδεχθούμε, μακριά από τις άναρθρες κραυγές εθνικοφροσύνης και την κούφια επίδειξη πατριωτισμού.
ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ:
http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=11&view=11&pageID=159098
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου