Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Το δημόσιο χρέος και το καθεστώς υποδούλωσης της Ελλάδας

            του Δ. Καζάκη Από το Hellenic Nexus Οκτωβρίου 2010

Όταν μιλάμε για κρίση σήμερα στην Ελλάδα, είτε το θέλουμε, είτε όχι, είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε πρώτα απ’ όλα για το δημόσιο χρέος. Αν δεν απαντήσεις σήμερα στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους, δεν μπορείς να απαντήσεις πειστικά σε τίποτε, ούτε στα εργασιακά, ούτε στα μισθολογικά, ούτε στα ασφαλιστικά, ούτε στο ξεπούλημα των πάντων.
Κι αυτό γιατί όλα αυτά, αλλά κι αυτά που έρχονται, πηγάζουν από το πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Η ίδια η κρίση έχει επικεντρωθεί στην κατάσταση του χρέους.
Το εγγενές πρόβλημα του δημόσιου χρέους
Υπάρχει πρόβλημα με το δημόσιο χρέος ή όλα όσα λέγονται αποτελούν πρόσχημα, μπλόφα ή φόβητρο; Σαφώς και υπάρχει. Η εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού έχει φτάσει να αποτελεί το 35% του ΑΕΠ το 2009. Πράγμα που ισοδυναμεί σχεδόν με το σύνολο των μισθών που πληρώνει κάθε χρόνο η ελληνική οικονομία.
Ισοδυναμεί με το 140% των δημοσίων εσόδων και σχεδόν με το διπλάσιο των εισπράξεων της χώρας από τις εξαγωγές της. Με μεγάλη δυσκολία θα βρείτε άλλη χώρα στον κόσμο που να έχει φτάσει σ’ αυτό το έσχατο σημείο εξυπηρέτησης του δημόσιου δανεισμού της.
Η χώρα εδώ και χρόνια έχει οδηγηθεί σε μια κατάσταση όπου η επιβίωσή της εξαρτάται από το αν και κατά πόσο μπορεί να βρει δάνεια για να εξυπηρετήσει το χρέος της. Την τελευταία δεκαετία η χώρα  δανείστηκε κοντά στα 490 δισ. ευρώ, από τα οποία το 97% πήγε στην εξυπηρέτηση παλαιότερων δανείων, ενώ μόνο το 3% πήγε στην κάλυψη του δημοσιονομικού ελλείμματος. Με άλλα λόγια δανειζόμαστε για να ξεπληρώνουμε παλαιότερα χρέη.
Τέλος η δυναμική του δημόσιου δανεισμού είναι τέτοια, που είναι αδύνατον να αποπληρωθεί ό,τι κι αν γίνει. Είναι χαρακτηριστικό ότι την τελευταία δεκαετία η συνολική εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους στοίχισε γύρω στα 450 δισ. ευρώ, δηλαδή τα έσοδα 8 προϋπολογισμών του 2009. Παρόλα αυτά, αντί το δημόσιο χρέος να αναχαιτιστεί, να μειωθεί ή τέλος πάντων να σταθεροποιηθεί, αυτό αυξήθηκε κατά 153 δισ. ευρώ.

Η γενικευμένη εκποίηση της Ελλάδας

 Πηγή: Hellenic NEXUS, τ. 46 Nοέμβριος 2010
Του Δημήτρη Καζάκη

Πριν ένα μήνα ο Πολ Τόμσεν, δηλαδή ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην τρόικα, παραδέχτηκε εμμέσως ότι το Ταμείο είχε θέσει λάθος προτεραιότητες στην περίπτωση της Ελλάδας, σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία (16/9/2010) Ο κ. Τόμσεν, που συνόδευσε τον υπουργό Οικονομικών στην περιοδεία του στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, μιλώντας σε θεσμικούς επενδυτές του Λονδίνου, ιεράρχησε στις προτεραιότητες του ΔΝΤ, όχι τόσο τη σχολαστική μείωση του ελλείμματος και του χρέους, αλλά κυρίως τις μεταρρυθμίσεις, με τις οποίες εν τέλει άλλαξε άρδην ο εργασιακός και ασφαλιστικός χάρτης της χώρας. Παραδέχτηκε μάλιστα ότι «το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν τόσο το δημόσιο χρέος αλλά οι διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας».

Από την μεριά του έχει δίκιο. Το κυρίως ζητούμενο ευθύς εξαρχής δεν ήταν η αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, αλλά η υποθήκευση της χώρας προς όφελος των δανειστών. Ο κ. Τόμσεν, όπως και οι υπόλοιποι εκπρόσωποι της τρόικας, γνωρίζουν πολύ καλά ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί. Είναι υπόθεση απλών μαθηματικών. Όσο περισσότερο διογκώνεται, τόσο πιο δύσκολα η χώρα θα βρίσκει δάνεια για να αποπληρώνει τα παλιά. Είναι τόσο απλό.
Σήμερα όλο και περισσότεροι ανακαλύπτουν ότι το μνημόνιο «απέτυχε», ότι ο λογαριασμός του μνημονίου δεν βγαίνει και άλλα παρόμοια. Η αλήθεια είναι ότι το μνημόνιο δεν είχε σχεδιαστεί ποτέ για να πετύχει τους δημοσιονομικούς στόχους του. Ούτε στόχος του ήταν η ανάταξη με κάποιον τρόπο της ελληνικής οικονομίας. Βασικός στόχος ήταν η συντριβή των αντιστάσεων του ελληνικού λαού ώστε να περάσουν οι «διαρθρωτικές αλλαγές», στις οποίες αναφέρθηκε ο κ. Τόμσεν. Αυτές ήταν εξαρχής το ζητούμενο. Πρόκειται για μια συνηθισμένη τακτική στις διεθνείς χρηματαγορές που αποκαλείται μετατροπή του χρέους σε εμπράγματες αξίες (conversion of debt into equity). Είναι η προσπάθεια των δανειστών να καλύψουν το χρέος που δεν μπορεί να πληρωθεί με εμπράγματες αξίες και περιουσιακά στοιχεία. Η μετατροπή αυτή γίνεται συνήθως με τρεις τρόπους: 1) Εξασφάλιση του χρέους με δημόσια περιουσία. 2) Εξασφάλιση του χρέους με ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία. 3) Εξασφάλιση του χρέους με αναδιάρθρωση.

Νότης Μαριάς: Οι Σκοτεινοί Όροι του Δανεισμού της Τρόικας


114news on livestream.com. Broadcast Live Free

Η αβάσταχτη εθνική ταπείνωση του Μνημονίου

΄Οσοι ελληνόγλωσσοι πολίτες σ΄αυτή την χώρα άκουγαν από τις αρχές Δεκεμβρίου 2009 τον Πρωθυπουργό Γ. Α. Παπανδρέου να κάνει λόγο σε δηλώσεις του περί μειώσεως της Εθνικής Κυριαρχίας της χώρας λόγω του δημοσιονομικού αδιεξόδου της (βλ. ΝΕΑ 9/12/ 09, Ελευθεροτυπία 12/12/2010) δεν πίστευαν στα αυτιά τους. Πως είναι δυνατόν να απολεσθεί τμήμα της Εθνικής Κυριαρχίας του Κράτους χωρίς προηγούμενη πολεμική ήττα διερωτώντο ευλόγως. 
Διασκέδαζαν τότε τις ανησυχίες τους με την σκέψη ότι μάλλον, η γνωστή ροπή του Γ.Α. Παπανδρέου σε γλωσσικές αστοχίες, απέδιδε νέα έργα. Οι εξελίξεις όμως απέδειξαν το αντίθετο: Ο Πρωθυπουργός όχι μόνο ήξερε πολύ καλά τι σκεπτόταν αλλά και άριστα διατύπωνε στα Ελληνικά τα διανοήματά του.
Σήμερα πλέον κανείς δεν δικαιούται να αγνοεί ότι τα λόγια εκείνα του ΄Ελληνα Πρωθυπουργού δεν ήσαν τυχαία ούτε άστοχα. Προανήγγειλαν μια από τις πιο οδυνηρές ταπεινώσεις του ΄Εθνους εν καιρώ ειρήνης. Από τότε ο Γ.Α. Παπανδρέου σχεδίαζε την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση πασχίζοντας να κρύψει κάτω από ένα αθώο «Μνημόνιο» την πιο επαίσχυντη για κυρίαρχο κράτος δανειακή σύμβαση. 

Όπως προκύπτει από την αλληλουχία των γεγονότων ο Πρωθυπουργός παρέδωσε στους Ευρωπαίους δανειστές μας και το Δ.Ν.Τ. μαζί με τις άλλες συμβατικές εγγυήσεις για την εξασφάλιση των συμφερόντων τους και την εθνική μας υπερηφάνεια. Επειδή κατά κόρον έχει λεχθεί ότι τόσο ο Πρωθυπουργός όσο και οι πρόθυμοι σύμμαχοί του, αποδέχθηκαν τους πράγματι επαχθείς και ταπεινωτικούς όρους του Μνημονίου για…να εξοικονομήσουν τα χρήματα που απαιτούντο για την πληρωμή των μισθών και των συντάξεων των υπαλλήλων του Δημοσίου, αξίζει να ερωτηθούν δημοσίως: είχαν άραγε συνείδηση των συνεπειών που προκάλεσε η μέσω του Μνημονίου αυτού παραίτηση της Ελλάδας από τις ασυλίες της Εθνικής της κυριαρχίας, την οποία φευ αδιστάκτως προσυπέγραψαν και με τον τρόπο αυτό οδήγησαν τον ελληνικό λαό σε μία από τις μεγαλύτερες ταπεινώσεις της ιστορίας του

Πολυπλοκότητα, κρίσιμη αστάθεια και το τέλος του καπιταλισμού. (Μετάφραση από Turbulence)



































«Ακόμα και σε γεωλογική χρονική κλίμακα, ο αιώνας μας έχει κάτι το μοναδικό.» Προεδρική ομιλία Martin Rees 2006, Βρετανική Ακαδημία Επιστημών.

Καπιταλισμός: ένα πολύπλοκο σύστημα

Καμιά φορά, οι πιο ένθερμοι οπαδοί του καπιταλισμού είναι οι αντι-καπιταλιστές. Δεν είναι τόσο παράδοξο όσο ακούγεται. Πολλοί νομίζουν ότι ο καπιταλισμός έχει την ικανότητα να υπερνικά κάθε μορφή αντίστασης και να ξεπερνά κάθε κρίση. Αυτό τον κάνει αήττητο, οπότε το μόνο που μας μένει είναι να γράφουμε κριτικά άρθρα για τον καπιταλισμό - κάτι που κάνουν αρκετοί αντι-καπιταλιστές! Εδώ επισημαίνουμε μια εντελώς απρόσμενη πηγή αισιοδοξίας για τη ζωή μετά τον καπιταλισμό, που προέρχεται από την πιο ριζοσπαστική επιστημονική εξέλιξη του τέλους του 20ου αιώνα: Τη θεωρία της πολυπλοκότητας[1].
Η θεωρία της πολυπλοκότητας έχει να κάνει με κάθε σύστημα στο οποίο πολλά διαφορετικά μέρη συνδέονται σε ένα δυναμικό δίκτυο, δηλαδή ένα δίκτυο που αλλάζει με το χρόνο. Ένα χαρακτηριστικό τέτοιων συστημάτων, είναι ότι διέπονται από μη-γραμμικότητες. Αυτό σημαίνει ότι ένα μικρό γεγονός συνήθως έχει μικρή επίδραση στο σύστημα, αλλά κάποιες φορές μπορεί να έχει τεράστια επίδραση[2]. Αν ο καπιταλισμός είναι ένα δυναμικό, μη-γραμμικό σύστημα, τότε η θεωρία της πολυπλοκότητας είναι ένας καλός τρόπος να κατανοήσουμε τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε.
Ο καπιταλισμός είναι ένα πολύπλοκο σύστημα, αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης περισσότερων από έξι δισεκατομμύρια ανθρώπων. Είναι ένα δυναμικό σύστημα, όπως φαίνεται από τη συνεχή αλλαγή εργασιακών πρακτικών και τη διαρκή εξάπλωση της εμπορευματοποίησης. Είναι ένα δίκτυο, επικεφαλής του οποίου δεν είναι κανείς (θυμηθείτε τις ιστορικά αποτυχημένες απόπειρες να κατευθυνθεί ο καπιταλισμός[3]). Τέλος, ο καπιταλισμός είναι εξαιρετικά μη - γραμμικός: Οι απρόβλεπτες οικονομικές κρίσεις, όπως αυτή που συγκλόνισε την Αργεντινή το 2001, αλλάζουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Η κρίση εκδηλώθηκε όταν κάποιοι επενδυτές έβγαλαν τα λεφτά τους από τη χώρα. Όμως οι επενδυτές βγάζουν τα λεφτά τους από χώρες κάθε μέρα, με μηδαμινές επιπτώσεις.

Πού το πάει ο Γιώργος;

Χρήστου Δημήτρης
Ημερομηνία δημοσίευσης: 15/12/2010

Ακόμα και οι πλέον διαθέσιμοι από αριστερά και δεξιά να συνδράμουν στην προσπάθεια του πρωθυπουργού, έχουν τρομάξει από τη βιαιότητα των επιθέσεων κατά του κόσμου της εργασίας συνολικά.

Τέτοιας έντασης και έκτασης νεοφιλελεύθερη πολιτική στην Ελλάδα, ουδείς μπορούσε να φανταστεί πως ήταν δυνατό να εφαρμοστεί και μάλιστα από ένα κόμμα που ονομάζεται σοσιαλιστικό! Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όσοι δεν βρήκαν το θάρρος να αντιδράσουν τότε στην υποδουλωτική συμφωνία του Μνημονίου, υποθέτοντας πως δεν υπάρχει άλλη λύση,  έχουν πλέον αγανακτήσει μ' αυτά που γίνονται. Τα πυρά που δέχτηκε τη Δευτέρα από βουλευτές,  ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης των Κοινοβουλευτικών Τομέων Εργασίας και Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, ήταν σφοδρότατα.
Κοινή συνισταμένη της κριτικής των βουλευτών ήταν η επισήμανση ότι υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας, καθώς ο υπουργός Οικονομίας υπογράφει μόνος του την επικαιροποίηση του Μνημονίου και εκ των υστερών το φέρνει ενώπιον των βουλευτών, καλώντας τους να το ψηφίσουν με το "πιστόλι στο κεφάλι" όπως είπε χαρακτηριστικά ο Νίκος Σαλαγιάννης.
ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ επισήμαναν ότι με την απειλή εξασφάλισης της κάθε δόσης βρίσκονται προ τετελεσμένων γεγονότων και καλούνται να υποστηρίξουν πράγματα για τα οποία δεν έχουν γνώση. «Με τη διαδικασία του κατεπείγοντος που έχει επιλέξει η κυβέρνηση ακυρώνεται η δημοκρατία και ο συνδικαλισμός», είπαν. Άλλοι βουλευτές επισήμαναν ότι γίνεται βίαιη υποτίμηση των οικονομικών δυνατοτήτων των εργαζομένων με αβέβαιο αποτέλεσμα στο μέλλον, ενώ υπάρχει παντελής έλλειψη σχεδιασμού.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν ήταν ελεύθεροι να μιλήσουν αν θα έλεγαν τα ίδια πράγματα. Όχι πως αυτά που σημείωσαν είναι ασήμαντα, άσχετα αν δεν έχουν το θάρρος να αντιδράσουν ούτε τώρα. Αλλά δεν είναι πλέον λίγοι στο ΠΑΣΟΚ που αναρωτιούνται πού το πάει τελικά ο Γιώργος Παπανδρέου μ' αυτά που κάνει, σε βαθμό που να έχει τρομάξει μέχρι και ο αντιπρόσωπος του ΔΝΤ στην Αθήνα Πολ Τόμσεν, ο οποίος όπου σταθεί κι όπου βρεθεί διαρρέει πως αυτή η πολιτική με τις περικοπές μισθών και στον ιδιωτικό τομέα και παράλληλα τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας δεν είναι απαίτηση της τρόικας, αλλά απόφαση του ίδιου του Γιώργου Παπανδρέου!

Η σπίθα των πολιτών

 Η ιδρυτική διακήρυξη του Μίκη Θεοδωράκη για την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών

Αγαπητοί φίλοι,
Με την εξαγγελία για τη δημιουργία ενός Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών δεν αποσκοπώ στον σχηματισμό ενός κόμματος ούτε ενός οργανωμένου λαϊκού κινήματος με οργανώσεις, μέλη και ηγεσία. Το μοναδικό μου κίνητρο είναι να βοηθήσω να δημιουργηθεί ένα κίνημα και μια ζύμωση ιδεών, ανεξάρτητα και μακριά από το υπάρχον πολιτικό-κομματικό κατεστημένο, με επίκεντρο τον ανεξάρτητο πολίτη, που αισθάνεται την ανάγκη να αντιδράσει στο σημερινό αδιέξοδο και να συμβάλει με τις όποιες δυνάμεις του στην έξοδο της πατρίδας μας από τη βαθειά κρίση στην οποία μάς οδήγησε η διεθνής κρίση του καπιταλισμού και οι εξαρτημένοι από διεθνή κέντρα εξέχοντες πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι μαζί με το σύνολο του πολιτικού κόσμου, που συμμετείχε ενεργητικά ή παθητικά στον κατήφορο της δημόσιας ζωής από το 1974 έως σήμερα.
Τα προβλήματα που γεννήθηκαν μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης και των συμμάχων της και τη μονοπώληση της δύναμης σε στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο από τις ΗΠΑ, που η τεράστια ισχύς τους τις έχει μεταβάλει σε ένα σύγχρονο ιμπεριαλιστικό κράτος, το γεγονός αυτό οδηγεί την ανθρωπότητα σε αναγκαστικές εξελίξεις -είτε με τον πόλεμο είτε με το φόβο του πολέμου είτε με τον οικονομικό εκβιασμό είτε με την οικονομική εξάρτηση- και παραμορφώνει τις κοινωνικές εξελίξεις στον διεθνή χώρο, που επηρεάζουν και οδηγούν τους λαούς είτε σε ολοκληρωτικές καταστροφές είτε σε γενικευμένη κρίση και εθνικά αδιέξοδα.