Σ’ αυτό τον τόπο έχουμε αποκτήσει ισόβιους άρχοντες, κληρονομικώ δικαιώματι. Τα ίδια πρόσωπα εναλλάσσονται στις διάφορες καρέκλες εξουσίας. Πάντα οι ίδιοι. Δήμαρχοι, νομάρχες, περιφερειάρχες, βουλευτές, γύρω γύρω όλοι και τούμπαλιν…
Το αστείο είναι ότι αν κάποιος άλλος δείξει διάθεση να προσφέρει στα κοινά διεκδικώντας ένα από τα παραπάνω αξιώματα, απαξιώνεται πάραυτα από το τοπικό κατεστημένο. Λοιδορείται. Ό,τι κι αν πει, ότι κι αν κάνει, έχει πάντα ως κίνητρο τις «ευτελείς φιλοδοξίες» για κάποιο αξίωμα. Κατά ένα περίεργο τρόπο, η εξουσία για τους μεν είναι μεμπτή και αξιοκατάκριτη φιλοδοξία, για τους δε, ισόβιους άρχοντες του τόπου, είναι κάτι σαν ιερό καθήκον!
Ει μη τι άλλο, αυτός είναι ορισμός της αλαζονείας, της αμετροέπειας, του καθεστωτισμού. Και μην πει κανείς ότι «ο λαός τους εκλέγει». Ναι, τους εκλέγει, αλλά δεν είναι της παρούσης να αναλύσει κανείς πως φτάνουν να εκλέγονται πάντα οι ίδιοι. Μέσα από ποιους μηχανισμούς και ποιες «διαδικασίες» το τοπικό καταστημένο, το τοπικό σύστημα εξουσίας, αυτοσυντηρείται και μακροημερεύει.
Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου