36 χρόνια από την ιδρυτική Διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ την 3η Σεπτεμβρίου 1974
ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗς ΡΟΔΟΥ - ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2010
«Τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν» λένε οι στίχοι ενός γνωστού τραγουδιού που αναφέρεται στα όσα ακολούθησαν μετά τη μεταπολίτευση. Σήμερα όμως, 36 χρόνια από την ιδρυτική Διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ, τα όνειρα ων εραστών της έσβησαν υπό το βάρος του μνημονίου και της νέας πραγματικότητας που διαμορφώθηκε.
Ιστορικά, ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με ενεργό ρόλο στις μέρες του 1974, αυτοπεριθωριοποιημένα σήμερα, αλλά και νεώτερα που πίστεψαν στις βασικές αρχές της Διακήρυξης, μιλούν στη «δ», εξομολογούνται και συγκρίνουν το τότε και το τώρα. Οι περισσότεροι δηλώνουν αθεράπευτα ρομαντικοί και παραδέχονται ότι το να θυμάσαι καταντά ρομαντισμός οδυνηρός και αδικαίωτος. Άλλοι, βλέπουν το Κίνημα να αυτοκαταστρέφεται, να μαστιγώνει το λαό του, να αποκόπτεται από τους παραδοσιακούς του συμμάχους, τον ίδιο το λαό. Κι άλλοι ότι πήγαν στράφι οι αγώνες μιας ολόκληρης ζωής.
Μιλούν στη «δ» οι κκ Γιάννης Γιαννούλης, Θανάσης Καραναστάσης , Μανόλης Μακρής Βασίλης Παπανικόλας, Δημήτρης Μοσχογιάννης και Βασίλης Καϋμενάκης.
Την 3η του Σεπτέμβρη του 1974 ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου παρουσίασε την ιδρυτική διακήρυξη του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Στο πρώτο μέρος της Διακηρύξεως υπάρχει ανάλυση των γεγονότων της εποχής και των λόγων που τον οδήγησαν στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, όπως και τους τέσσερις στόχους που αγωνίζεται να πετύχει…
Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Απελευθέρωση – Δημοκρατική Διαδικασία.
Εθνική Ανεξαρτησία: Κάναμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να χρωστάμε 300δις ευρώ. Με αποτέλεσμα να εκτελούμε εντολές των δανειστών μας, μέσω της τρόικας. ¨όπως καταλαβαίνετε, όταν εξαρτάσαι οικονομικά από άλλους, η «Εθνική Ανεξαρτησία» αυτομάτως μπαίνει στη μέγγενη των δανειστώ μας και των εκπροσώπων τους.
Λαϊκή Κυριαρχία: Απλά την εφαρμόζουμε όταν καλούμεθα στις εκλογές να εκλέξουμε κυβέρνηση, ώστε κάθε πρωθυπουργός να κάνει ό,τι θέλει… (τρόπος του λέγειν).
Κοινωνική απελευθέρωση: Προσπαθήσαμε με δανεικά να χρυσώσουμε το χάπι στα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα και να τα παρασύρουμε να δανείζονται από τράπεζες, με αποτέλεσμα να χάσουν κάθε ελευθερία τους.
Δημοκρατική διαδικασία: Την αναθέσαμε στις κλαδικές των εταιρειών δημοσκοπήσεων και στα ΜΜΕ που καθοδηγούν τους πολίτες στους αρεστούς τους , κάνοντας πλύση εγκεφάλου με επιλεγμένες ειδήσεις και μερικές φορές σπέρνοντας το φόβο και τον τρόμο, δημιουργώντας διάφορα σενάρια στα μέτρα τους.
Ασφαλώς όλα αυτά είναι διαπιστώσεις, χωρίς να υπάρχει πρόταση πώς μπορούν να υλοποιηθούν οι πρωταρχικοί στόχοι του Κινήματός μας. Ελπίζω οι νέοι που θα ασχοληθούν με την πολιτική να βρουν τη λύση τους … και θα τη βρουν.
Θανάσης Καραναστάσης: «Έτη φωτός από τότε μέχρι σήμερα»
Από τις 3 Σεπτεμβρίου ως σήμερα, που για λόγους συντομίας αποκαλούμε εποχή του «Μνημονίου», μεσολάβησαν 36 χρόνια. Με τη φερώνυμη Διακήρυξη ιδρύθηκε τότε το ΠΑΣΟΚ, ένα νέο κόμμα που πολύ γρήγορα κλήθηκε να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Στα 20 από τα 36 αυτά χρόνια, το ΠΑΣΟΚ είναι ουσιαστικά ο πρωταγωνιστής της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα. Άλλες ήσαν όμως οι συνθήκες στην Ελλάδα και στον κόσμο τότε και άλλες είναι σήμερα. Μέχρι το 1989 ζούσαμε σ’ ένα διπολικό κόσμο. ‘Εκτοτε ανατράπηκαν οι συσχετισμοί δυνάμεων και τώρα η ανθρωπότητα στο σύνολό της βρίσκεται στο έλεος των λεγόμενων «αγορών». Στο έλεος της ασύστολης και ασυγκράτητης κερδοσκοπίας. Το σύστημα στο οποίο τώρα ζούμε δεν είναι πια ένας σκέτος, αλλά κατά τη δική μου γνώμη, ένα κτηνώδης καπιταλισμός. Το κοινωνικό κράτος, όπου υπήρχε, εάν δεν καταργήθηκε παντελώς, σίγουρα περιορίστηκε σημαντικά. Οι εργασιακές σχέσεις έχουν ήδη επιστρέψει στο μεσαίωνα. Η Ελλάδα, πέραν από τα λάθη και τις ανεπάρκειες των κυβερνήσεών της , δεν μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από τις προαναφερθείσες εξελίξεις.
Η απόσταση ανάμεσα στις 3 Σεπτεμβρίου του ’74 και στις 3 Σεπτεμβρίου του 2010, με βάση τα διατρέξαντα γεγονότα, μετριέται πλέον σε έτη φωτός. Κι αυτό είναι ένα θέμα που δεν μπορεί να εξεταστεί μέσα σε λίγες γραμμές. Κανένας Έλληνας δεν είναι οπαδός του «Μνημονίου». Κανένας πολίτης σ’ αυτή τη χώρα δεν είναι χαρούμενος επειδή μειώθηκε ο μισθός ή η σύνταξη του ή επειδή βγήκε στην ανεργία. Υπήρχε ή υπάρχει άλλος δρόμος εκτός του «Μνημονίου», για να αντιμετωπιστεί η τρέχουσα κρίση; Έως αυτή τη στιγμή δεν έχω ακούσει κάποια σχετική αναφορά ή πρόταση. Εάν υπάρξει τέτοια, οι πολίτες της χώρας θα την αξιοποιήσουν αναλόγως.
Μανόλης Μακρής : «Το να θυμάσαι καταντά ρομαντισμός οδυνηρός και αδικαίωτος»
Το να θυμάσαι σήμερα την 3η του Σεπτέμβρη 1974 καταντά ρομαντισμός, ένας ρομαντισμός οδυνηρός, αδικαίωτος. Δεν παραβλέπω ούτε τον καταλυτικό ιστορικό ρόλο που διαδραμάτισε το ΠΑΣΟΚ ριζοσπαστικοποιώντας τις μάζες, ούτε τα επιμέρους (εξαιρετικά όντως) επιτεύγματα των Κυβερνήσεών του. Όμως, ξαναδιαβάζοντας το κείμενο εκείνης της Ιδρυτικής Διακήρυξης, που ξεχειλίζει από λαμπερά οράματα, δεν μπορώ ν’ αποφύγω την πικρή διαπίστωση ότι η «Εθνική Ανεξαρτησία», η «Λαϊκή Κυριαρχία», η «Κοινωνική Απελευθέρωση» «με τελικό στόχο το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας» ηχούν σήμερα παράξενα, εξωτικά, σαν μηνύματα σ’ άγνωστη γλώσσα. Γιατί, αν οι Κυβερνήσεις κινούνται κατ’ ανάγκην στη σφαίρα του εφικτού κι αν χρειαστεί χαμηλώνουν και τις σημαίες τους, το «ΠΑΣΟΚ», αντίθετα, είναι όνομα όχι Κυβέρνησης αλλά πολιτικού σχηματισμού, που ήδη έχει ιστορία 36 ετών και –μεταξύ άλλων- έχει αναδείξει σειρά Κυβερνήσεων.
ΤΟΤΕ, λοιπόν, κι αν δεν ήσαν όλα ξεκάθαρα, πάντως αναζητούσαμε μια ιδεολογία. Λέγαμε: Ούτε ο καπιταλισμός, ούτε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» με τα αδιέξοδά τους, θέλουμε το δικό μας δρόμο. (Κι η ιστορία ήρθε και δικαίωσε εκείνες τις αγωνίες μας). Προσπαθούσαμε, παράλληλα, να δομήσουμε αξίες. Θέλαμε όχι ένα «δόγμα» (όπως άλλοι), αλλά ένα «όραμα» που να μας δίνει ελπίδες και να μας εμπνέει, θέλαμε ένα υπερ-χρονικό μέτρο της όποιας προοδευτικότητάς μας. Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε γράψει τότε αξιόλογα κείμενα για τη σοσιαλιστική μας ταυτότητα. Μα όλ’ αυτά κράτησαν πολύ λίγο, μέχρι που η εξουσία έγινε ορατή. Ακόμα κι Εκείνος πολύ εύκολα φαίνεται να τα ξέχασε. Όραμα (και τέρμα του αγώνα) ήταν πια η «εξουσία» κι ένα θολό γενικό αίτημα περί «αλλαγής».
Κι ύστερα πια... τα γνωστά. Εκείνη η «αίτηση εγγραφής» ήταν κάποτε παλικαριά, ύστερα τι ήταν; Τι σήμαινε; Κατέκλυσαν τις οργανώσεις κι ό,τι άλλο μπορούσε να προσφέρει «εξουσία» οι αριβίστες, οι παρατρεχάμενοι, οι ασπόνδυλοι, πλήθος ανερμάτιστοι «οπαδοί», χειρότεροι κι απ’ αυτούς που φωνάζουν στα γήπεδα. Κι έτσι διαιωνίσαμε τα αρχαία εκείνα κακά. Είδαμε να εκτινάσσονται στα ύψη (και μάλιστα με τους ίδιους τρόπους που με τόσο πάθος ως τότε καταγγέλλαμε) άτομα που θεωρούσαμε δεύτερης και τρίτης διαλογής. Οι χτεσινοί «σύντροφοι», άρχισαν ένας – ένας να «φτιάχνονται», έτσι εννοούσαν την Αλλαγή. Οι οργανώσεις δεν ήταν παρά ένας περιστασιακός εκλογικός μηχανισμός, ενοχλητικές στους Επάνω. Αρχές, σοσιαλιστικά ιδεώδη και οράματα, κοινωνική απελευθέρωση κλπ. κλπ. ήταν πια οι παιδικές μας ασθένειες! Ιδεολογία; Όπως έρθουν τα πράγματα κι ό,τι πει ο Αρχηγός.
Τότε πήγα στο σπίτι μου. Κι έσκυψα με απολυτρωτική διάθεση στα χαρτιά μου, άλλωστε ήμουν πάντα (ακόμα και τότε στο ΠΑΣΟΚ) ένας –ας πούμε- διανοούμενος… Δεν είχε κανένα νόημα να συναγελάζομαι μ’ εκείνο τον ιδιοτελή συρφετό, προτιμούσα την αξιοπρέπεια της σιωπής μου… Και δεν ήμουν ο μόνος. Έμειναν κι άντεξαν κυρίως όσοι είχαν βλέψεις πολιτικές (με στενή έννοια), όσοι δηλ. επιθυμούσαν «ανθρώπων άρχειν».
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, αναρωτιέμαι: Τι έχουμε στη θέση εκείνης της Ιδρυτικής Διακήρυξης; Η ίδια είναι ασφαλώς παρωχημένη ως προς το γράμμα της, όμως τα βαθύτερα μηνύματά της (εθνικά, πολιτικά, κοινωνικά) δεν ξεπεράστηκαν, παραμένουν και απαιτούν. Δεν θα έπρεπε να έχουμε στα χέρια μας ένα στοιχειώδες ανάλογο κείμενο; Τι σημαίνει σήμερα να ανήκεις στο ΠΑΣΟΚ, και σε τι διαφέρει από το να ανήκεις στη ΝΔ ή σε οποιοδήποτε άλλο Κόμμα; Με δυο λόγια: Ποια είναι η σημερινή ιδεολογική ταυτότητα του πολιτικού σχηματισμού που γεννήθηκε στις 3.9.1974; Και ποιον εξυπηρετεί επιτέλους αυτή η θολούρα;
Και κάτι ακόμα: Προσπαθούσαμε να πλάσουμε χαρακτήρες. Το να ανήκεις στο Κίνημα σήμαινε εν πολλοίς τρόπο ζωής. Έλεγες: Δεν μπορώ να το κάνω αυτό, από τη στιγμή που δηλώνω σοσιαλιστής. Το κάνει ο άλλος, αλλά αυτός είναι δεξιός. Σήμερα, το λέει κανείς;
Κι έτσι χάσαμε όσους από την ίδια τη φύση τους τείνουν στο να αναπαράγουν ιδεολογία, όσους αναζητούν έμπνευση, χάσαμε δηλ. τόσο τη Διανόηση όσο και τη Νεολαία. Όχι ότι τους κέρδισε κάποιος άλλος, άστεγοι παρέμειναν έκτοτε, άλλωστε ποιος να τους στεγάσει; Δεν έχει τη δύναμη να τους εμπνεύσει ούτε η Δεξιά, που παρέμεινε η ίδια, ούτε κι οι Άλλοι με την απολιθωμένη ιδεολογία τους. Ήταν το τέλος του μύθου… Και δεν υπάρχει τίποτε εγκληματικότερο από το να δολοφονήσεις τον μύθο!
Από τη δεκαετία ήδη του ’80, το ΠΑΣΟΚ ταυτίζεται με την εκάστοτε (εν ενεργεία ή εν δυνάμει) Κυβέρνησή του. Το Κόμμα είναι ο λακές της Κυβέρνησης, δεν είναι ο ζωντανός οργανισμός που πάει μπροστά, που θυμίζει τους στόχους, που κρατά ζωντανά τα οράματα. Κι έτσι, μια και δεν υπάρχουν διατυπωμένες αρχές και οράματα, το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι ο Α, ο Β, ο κάθε κύριος ή η κάθε κυρία, που ζητάει την ψήφο μας για να ικανοποιήσει τα όποια συμπλέγματα ή για να πετύχει μια (αστικά νοούμενη) κοινωνική «ολοκλήρωση». (Αν κάποιος απ’ αυτούς τους …εθνοσωτήρες πιστεύει ότι έχει εξ ύψους εντολή να μας σώσει, όπως λ.χ. ο Μωυσής στο Σινά ή ο Μωάμεθ στην έρημο, αυτόν πρέπει σίγουρα να τον δει γιατρός). Συμπαθάτε με για το ευτράπελο, αλλά πέστε μου, βλέπετε κάτι άλλο πέρα από τα πρόσωπα; Κι αυτά κατ’ ανάγκην δεν προσωποποιούν και το δύσμοιρο ΠΑΣΟΚ, με όσες συνέπειες κι αν έχει αυτό; Υπήρξαν φορές που έτυχε να σκεφτώ πηγαίνοντας προς την κάλπη: Δηλαδή η ψήφος μου θα πάει λ.χ. σ’ αυτήν την κυρία; Και τι μπορώ να κάνω; Δεν πήγαινε το χέρι μου να ψηφίσω άλλο κόμμα, ήταν σαν να πρόδιδα τον εαυτό μου. Και ψήφιζα λευκό.
Ρώτησα κάποιο μεγαλόσχημο: -Τι έμεινε, σύντροφε, από κείνα; Μου απάντησε: -Και δεν σκέφτεσαι τι θα είμαστε, αν δεν υπήρχαν κι εκείνα; (Τι να πω; «Είναι κι αυτό μια στάσις, νοιώθεται», όπως λέει κι ο ποιητής…).
ΟΜΩΣ: Θέλω να πιστεύω ότι τίποτε δεν πάει χαμένο. Στο βάθος του ο λαός του ΠΑΣΟΚ (η ιστορική ραχοκοκαλιά του, όχι το παρδαλό πλήθος των περιστασιακών) είναι ο ίδιος λαός των αγώνων και των θυσιών που ξέραμε, αγαπούσαμε κι ελπίζαμε στις ανεξάντλητες δυνάμεις του. Έστω κι ασυναίσθητα, αδιόρατα, σαν από φυσική έφεση, αποτελεί ό,τι προοδευτικότερο έχουμε, είναι ένας κόσμος γενναίος και μάχιμος.
Αν υπάρξει διέξοδος στα αδιέξοδα, λύση στα προβλήματα, απ’ αυτό τον λαό θα προέλθει. Που πρέπει, όμως, να τον ακούσουμε, να τον βοηθήσουμε να ξαναβρεί την αυτοπεποίθησή του, την πίστη του στο ότι είναι κύριος της τύχης του. Να ξαναβρεί την εμπιστοσύνη του στους πολιτικούς (για τον κλονισμό της οποίας είναι ο μόνος που δεν ευθύνεται). Χρειάζεται να επαναπροσδιοριστεί με σαφήνεια το κοινωνικό Όραμα, να οριοθετηθεί με γενναιότητα - όχι ως υπεριπτάμενο ιδεώδες, αλλά ως καθημερινή πράξη- το πολιτικό Ήθος.
Να το πω πολύ απλά: Όταν σκουπίζεις μια σκάλα, αρχίζεις από το πάνω σκαλί. Κι εν προκειμένω, το πάνω σκαλί ονομάζεται ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ.
Ο πάλαι ποτέ υπεύθυνος Διαφώτισης στο ΠΑΣΟΚ
Βασίλης Παπανικόλας: «Άλλαξαν οι προτεραιότητες»
ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ – ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. Στις Αρχές αυτές συμπυκνώνεται η Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη 1974 του ΠΑΣΟΚ, αρχές που διαχρονικά προσδιορίζουν και θα προσδιορίζουν τις πολιτικές αξίες μας.
Σήμερα το ΠΑΣΟΚ, σαν κυβέρνηση, οφείλει κατά πρώτο λόγο να διαφυλάξει την ύπαρξη της χώρας σαν κρατική οντότητα από τους κινδύνους της χρεοκοπίας και της αναξιοπιστίας, καταστάσεις που οφείλονται σε λάθη διακυβέρνησης του παρελθόντος. Σ’ αυτό νομίζω ότι κρίνεται σήμερα το ΠΑΣΟΚ και όχι στο πεδίο της ιδεολογικής ή μη καθαρότητας του.
Δημήτρης Μοσχογιάννης: «Το ΠΑΣΟΚ σήμερα μαστιγώνει το λαό του»
3 Σεπτεμβρίου 1974. Ο Ανδρέας Παπανδρέου παρουσίασε τη Διακήρυξη της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, ενός κινήματος που θα αγωνιζόταν για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση και Δημοκρατικές Διαδικασίες. Οι στόχοι, οι αρχές και οι ιδέες του ΠΑΣΟΚ, συνεπήραν τον Ελληνικό λαό που με ισχυρή πλειοψηφία έστειλε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 1981 και άλλαξε η ροή της ιστορίας της χώρας.
3 Σεπτεμβρίου 2009. Η χώρα μετά από μια «συνειδητά επικίνδυνη» διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας βρέθηκε στο χειρότερο μεταπολιτευτικό, οικονομικό, κοινωνικό και διεθνούς αξιοπιστίας επίπεδο. Ο Γιώργος Παπανδρέου μέσα από τις σταθερές αξίες και ιδέες του ΠΑΣΟΚ και με μία σύγχρονη λογική έδωσε ελπίδα στον Ελληνικό Λαό, που με ισχυρή πλειοψηφία έστειλε το ΠΑΣΟΚ και πάλι στην κυβέρνηση.
3 Σεπτεμβρίου 2010. Μετά από ένα χρόνο σκληρής και δυστυχώς μονόπλευρης λιτότητας, η οργή, ο θυμός, ο φόβος και η απόγνωση, πλανιέται πάνω από τη χώρα. Το ΠΑΣΟΚ, το κίνημα που ιδρύθηκε για να εκφράσει τις ανάγκες και τους πόθους του απλού Έλληνα, το κίνημα που ιδρύθηκε για να ανήκει στον αγρότη, τον εργάτη, το βιοτέχνη, το μισθωτό, τον υπάλληλο, τη νεολαία, «μαστιγώνει το λαό του», αδυνατώντας??? να τιμωρήσει αυτούς που πραγματικά ευθύνονται για τα προβλήματα της χώρας.
Υπάρχει άραγε ελπίδα?
ΥΠΑΡΧΕΙ!!
Το ΠΑΣΟΚ πρέπει και μπορεί να κυβερνήσει με βάσει τις αρχές του: Δημοκρατία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Δικαιοσύνη, Εθνική Στρατηγική.
Το ΠΑΣΟΚ πρέπει και μπορεί να κυβερνήσει με βάσει τις ανάγκες του ΑΠΛΟΥ ΕΛΛΗΝΑ, του αγρότη, του μισθωτού, του βιοτέχνη, του εργάτη, του νεολαίου.
Αν δεν τα καταφέρει, μια νέα διακήρυξη, με αυτές τις αρχές και με τη στήριξη αυτών των ανθρώπων, θα γράψουν την επόμενη σελίδα της πολιτικής ιστορίας της χώρας μας.
Βασίλης Καϋμενάκης «Στράφι η πορεία μιας ολόκληρης ζωής»
Πέρασαν 36 χρόνια από την ιστορική μέρα της 3ης Σεπτέμβρη 1974, όπου ο αείμνηστος Α. Παπανδρέου, μαζί με άλλα στελέχη, παρουσίασε την ιδρυτική διακήρυξη του Κινήματος. Μεγάλο τμήμα της διακήρυξης αναφέρεται στην τότε επικρατούσα κατάσταση της μεταχουντικής μεταπολιτευτικής περιόδου , γεγονότα πολύ σημαντικά για την εποχή, αλλά ξεπερασμένα ιστορικά σήμερα. Όμως οι βασικές αρχές της διακήρυξης παραμένουν επίκαιρες,α αναλλοίωτες και αδιαπραγμάτευτες.
Σήμερα , με την ψήφιση και την εφαρμογή του μνημονίου, το ΠΑΣΟΚ συγκρούεται με τις λαϊκές ομάδες, οι οποίες παραδοσιακά απετέλεσαν τους πολιτικούς και κοινωνικούς του συμμάχους. Το μνημόνιο αναιρεί βασικές πολιτικο – ιδεολογικές αρχές της διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη.
Η εθνική ανεξαρτησία περιορίζεται με την υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης να συμμορφώνεται και να υλοποιεί τις απαιτήσεις των υπαλλήλων της λεγόμενης τρόικας, οι οποίες κινούνται σ’ ένα υπερσυντηρητικό, μονεταριστικό πλαίσιο. Η ‘Αγκυρα αντιλαμβανόμενη και εκμεταλλευόμενη την κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας μας, αυξάνει τεχνηέντως τις προκλήσεις στο Αιγαίο, χωρίς να υπάρξει ουσιαστική αντίδραση από την Ελλάδα.
Η λαϊκή κυριαρχία καταβαραθρώνεται από τη χαώδη παρέκκλιση μεταξύ προεκλογικών προγραμματικών εξαγγελιών και στην άσκηση κυβερνητικής πολιτικής.
Η κοινωνική απελευθέρωση ακυρώνεται από την οικονομική και κοινωνική εξουθένωση της πλειονότητας του ελληνικού λαού.
Για μας τα στελέχη και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ που οραματιστήκαμε και αγωνιστήκαμε, βάσει των αρχών και των ιδεών της διακήρυξης, με αυτογνωσία και αντιλαμβανόμενοι τις νέες συνθήκες, η σημερινή κατάσταση μας προκαλεί σοκ, πικρία, απογοήτευση, αφού πέραν των δυσμενών οικονομικών επιπτώσεων στο λαό, διαβλέπουμε ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να πάνε στράφι οι αγώνες μας, οι ιδέες μας, δε τελική ανάλυση η πορεία μιας ολόκληρης ζωής.
Όμως η ζωή δεν τελειώνει και δεν το βάζουμε κάτω. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέσα από τις τάξεις του ιστορικού αυτού Κινήματος για αλλαγή αυτής της αυτοκαταστροφικής πορείας. Σ’ αυτήν την προσπάθεια πρωτεύοντα ρόλο καλείται να διαδραματίσει η νεολαία. Η κυβέρνηση πρέπει να απεγκλωβιστεί από τον σφιχτό εναγκαλισμό των αδίστακτων διεθνών κερδοσκόπων του ΔΝΤ και να υπερβεί το μνημόνιο. Βέβαια, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι κάτι τέτοιο είναι δύσκολο αν δεν αναπτυχθούν κινήματα και συμμαχίες τουλάχιστον μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα κινούνται στην ίδια προοδευτική κατεύθυνση. Απαιτείται η κυβέρνηση να εξηγήσει ξεκάθαρα στο λαό προς τα πού και πως θα πορευτεί.
Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 36 χρόνων από τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη 1974, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αναγεννηθεί και να προσδώσει ελπίδα και όραμα στο λαό, διότι διαφορετικά κινδυνεύει να ξεπεραστεί από τα γεγονότα και την ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου