Αν ήμουν ο Κουσουρνάς...

ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗς ΡΟΔΟΥ - ΤΡΤΗ 7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2010

Το «ναι» είναι μια γενναία απόφαση. Το «όχι» ακόμη γενναιότερη. Γι αυτό άλλωστε δεν είναι και τόσο … δημοφιλές.  Ο Στάθης Κουσουρνάς είπε «ναι» χωρίς δεύτερη σκέψη στον πρωθυπουργό. Ξέχασε τα «όχι» που έλεγε μόλις μια μέρα πριν. Η ευκολία της απάντησης απέδειξε ότι ήταν έτοιμος από καιρό. Κι ας έλεγε…

Κάποιοι είπαν - και ο ίδιος ο βουλευτής μεταξύ αυτών - ότι «η πρόταση του πρωθυπουργού είναι ιδιαιτέρως τιμητική, δεν γυρίζεις την πλάτη σε μια τέτοια πρόταση». Κάποιοι άλλοι κρύβονται πίσω από την κομματική νομιμοφροσύνη. Νομιμοφροσύνη απέναντι στον πρόεδρο ναι, να το δεχτώ. Στο κόμμα όχι. Γιατί κόμμα πια δεν υπάρχει. Κι ο κ. Κουσουρνάς, όπως και οι υπόλοιποι, με το «ναι» τους φρόντισαν για να απομειωθεί το κόμμα ακόμη περισσότερο. Το κατήργησαν! Με τη συγκατάθεσή τους καταργήθηκε στην πράξη κάθε έννοια εσωκομματικής δημοκρατίας!  Το αξιοπρόσεκτο είναι ότι κανένας δεν φαίνεται να ενοχλείται γι αυτό. Κανένας δεν επαναστατεί. Κανένας δεν παραιτείται. Της πολιτικής και της ιδεολογίας προέχουν οι καρέκλες και οι παραγοντισμοί. Η εξαργύρωση του «κομματικού πατριωτισμού» με θέσεις που παρεμπιπτόντως εξασφαλίζουν και ένα και δύο και τρεις και τέσσερις μισθούς σε κρατικοδίαιτες θέσεις. Για ιδεολογίες θα μιλάμε τώρα; Άλλωστε όπως είπε κι ο Ξυνίδης, αυτές μας τελείωσαν….

Αν ήμουν ο Κουσουρνάς, με τόσα χρόνια πορείας στο ΠΑΣΟΚ, θα με προβλημάτιζε αυτός ο ξεπεσμός. Αυτή η μετάλλαξη. Δεν θα ήθελα να γίνω ένα σκαλοπάτι για όλα αυτά, παρά το «τιμητικό» της πρότασης.

Αν ήμουν ο Κουσουρνάς  θα ζητούσα ακρόαση από τον πρωθυπουργό. Και θα του έλεγα «όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω». Με επιχειρήματα. «Πρόεδρε – θα του έλεγα – εσύ που σήμερα με επιλέγεις έξω από κάθε διαδικασία που εσύ ο ίδιος καθιέρωσες, είσαι εκείνος που μιλούσες για συμμετοχική δημοκρατία. Είσαι εκείνος που έφερες 1.250.000 κόσμο το 2004 στις κάλπες για νομιμοποιήσεις  την επιλογή σου από τον Κώστα Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Είσαι εσύ που το 2007 έφερες 800.000 κόσμο στις κάλπες για να τους ρωτήσεις αν αξίζεις να διεκδικήσεις ξανά την πρωθυπουργία της χώρας. Εγώ ποιους ρώτησα αν μπορώ να διεκδικήσω το Δήμο της Ρόδου;».

Αν ήμουν ο Κουσουρνάς θα ζητούσα από τον πρωθυπουργό να αναλογιστεί «ποια πολιτικά μηνύματα στέλνει  στο κόμμα και στην κοινωνία ο τρόπος επιβολής άνωθεν υποψηφίων για την αυτοδιοίκηση».  Θα του έλεγα ότι «η επιστράτευση προσώπων της κεντρικής πολιτικής σκηνής για τις εκλογές της αυτοδιοίκησης, κατ’ ουσίαν ακυρώνουν το περιεχόμενο και το σκοπό των εκλογών, που με τον τρόπο αυτό μετατρέπονται σε αναμέτρηση με όρους κεντρικής πολιτικής σκηνής. Ο «Καλλικράτης» περνά  σε δεύτερη μοίρα».

Θα του έλεγα σε τελευταία ανάλυση ότι «η πολιτική γενικά και ο χώρος της αυτοδιοίκησης ειδικότερα θέλουν ανθρώπους , σαφώς με ευδιάκριτο πολιτικό στίγμα – αλλά ελεύθερους και διεκδικητικούς και όχι κυβερνητικούς yes – men».