Ρένα Διακίδη - δημοκρατική της Ρόδου - Τετάρτη 1η Σεπτεμβρίου 2010
Στην κομματική πυρά λοιπόν ο Γιάννης Παρασκευάς από τους κομματικούς νομιμόφρονες! Στο πυρ το εξώτερον!
Στην περίπτωση αυτή δεν μπορεί παρά να αναλογιστεί κανείς πόσο βολικό για την πολιτική επιβίωση ορισμένων είναι το γεγονός ότι αυτός ο λαός έχει ασθενή μνήμη. Πολύ ασθενή. Ξεχνάει γρήγορα. Πολύ γρήγορα.
Αν η συλλογική μνήμη ήταν λίγο πιο ισχυρή, θα θυμόταν ποιοι ήταν αυτοί που πρώτοι σήκωσαν αντάρτικο, σε κάποιες όχι πολύ μακρινές εποχές, απέναντι στις αποφάσεις του κόμματός τους. Το ότι κάποιοι ξαναγύρισαν στο μαντρί, ξέχασαν ακόμη και φίλους «κολλητούς» με τους οποίους συμπορεύτηκαν, για να παραμείνουν έτσι στο τοπικό πολιτικό προσκήνιο, δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων. Κι αν τα δεδομένα που υπαγόρευσαν την περίοδο εκείνη του 1998 τη συγκεκριμένη στάση, ας αναλογιστούν ότι και τα σημερινά δεδομένα υπαγορεύουν ανάλογες πολιτικές αποφάσεις.
Αν η συλλογική μνήμη ήταν λίγο πιο ισχυρή, θα θυμόταν ποιοι ήταν αυτοί που έφτασαν στο σημείο – κόντρα στις αποφάσεις του κόμματός τους – όχι να κατέβουν στις εκλογές ανεξάρτητοι – θέλει κότσια μια τέτοια απόφαση – αλλά να διαπραγματευθούν την κάθοδό τους στις εκλογές με τη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας (υπάρχουν ντοκουμέντα γι αυτό).
Αν η συλλογική μνήμη ήταν λίγο πιο ισχυρή θα θυμόταν ότι και τα ίδια τα κόμματα δεν σεβάστηκαν κατά καιρούς τον εαυτό τους και τα στελέχη τους. Άλλες επιλογές έκαναν στο προσκήνιο και έδιναν χρίσματα, υπέρ άλλων έδιναν γραμμή στο παρασκήνιο. Κορυφαία περίπτωση το 1994.
Επειδή λοιπόν κανένας σε αυτή τη διαδικασία δεν είναι αναμάρτητος, ας αφήσουν τους αφορισμούς και τις κορώνες κομματικής νομιμοφροσύνης. Οι μόνοι που δικαιούνται να την επικαλούνται είναι οι αγνοί ψηφοφόροι του κόμματος. Ουδείς άλλος. Για την περίπτωση αυτή δύο φράσεις:
«Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί» και
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου