'''Εφυγε ο Γιώτης Παπαθανάσης, ο τελευταίος ιππότης της Ρόδου''

«Έφυγε» τα ξημερώματα του Σαββάτου σε ηλικία 93 ετών, ο Γιώτης Παπαθανάσης, επί σειρά ετών τουριστικός πράκτορας, από τους πρωτοπόρους και στυλοβάτες του τουρισμού στη Ρόδο, με τεράστια προσφορά στον νησί της Ρόδου.

Ο άνθρωπος του ταύτισε το όνομά του και το όνομα της οικογένειάς του με την εκτόξευση του τουρισμού στη Ρόδο και τις χρυσές εποχές της, γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου του 1920. Ξεκίνησε την μακρόχρονη πορεία του μαζί με τα αδέλφια του Μιχάλη και Δέσπω, αρχικά με την πρακτόρευση εμπορικών πλοίων και κρουαζιεροπλοίων, ενώ ήταν οι πρώτοι που έφεραν τους Σουηδούς στη Ρόδο, ξεκινώντας τις πτήσεις από τη Σουδία. Ακολούθησε η αποκλειστική αντιπροσώπευση των τεσσάρων εταιρειών που στη συνέχεια σχημάτισαν τον κολοσσό της TUI. Για πολλά χρόνια, ακόμη και σήμερα, το όνομα 'Παπαθανάσης" είναι ταυτισμένο με την παρουσία της TUI στα τουριστικά πράγματα της Ρόδου και της Ελλάδος γενικότερα, ενώ ο γιός του,  Νίκος Παπαθανάσης,   υπήρξε για πολλά χρόνια και μέχρι το 2012, διευθύνων σύμβουλος της TUI HELLAS.
Από το 1993 είναι Διευθύνων Σύμβουλος της TUI Hellas.

Η κηδεία του Γιώτη Παπαθανάση έγινε το μεσημέρι του Σαββάτου.Στην τελευταία του κατοικία τον συνόδευσαν τα μέλη και στενοί φίλοι της οικογένειάς του,  τουριστικοί και λοιποί παράγοντες του τόπου.

Ο Γιώτης Παπαθανάσης, ήταν ο τελευταίος ιππότης της Ρόδου,στον οποίο, το 2009, το travelstyle.gr είχε αφιερώσει ολόκληρο άρθρο του, με τον τίτλο " Γιώτης Παπαθανάσης, ο τελευταίος ιππότης".








ΤΟ ΑΡΘΡΟ
"Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ανακαλύψαμε τον τελευταίο από τους Ιππότες της Ρόδου. Ο κύριος Γιώτης Παπαθανάσης μάς άνοιξε το σπίτι του και την καρδιά του και μας μίλησε για μια ζωή που μοιάζει με παραμύθι.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ:
http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=17&view=17&pageID=159103 

Η συγκινητική αληθινή ιστορία πίσω από την κινηματογραφική τριλογία που μας έκανε να ερωτευτούμε

Η συγκινητική αληθινή ιστορία πίσω από την κινηματογραφική τριλογία που μας έκανε να ερωτευτούμε

 
Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ έχει δικαιωματικά κερδίσει μια θέση ανάμεσα στους (τελευταίους) ρομαντικούς αυτού του κόσμου με την τριλογία του «Πριν...» που περιμένουμε με αγωνία τη 13 Ιουνίου για να την ολοκληρώσουμε με το ελληνικής αύρας «Πριν τα Μεσάνυχτα». Αυτό όμως που για πρώτη φορά αποκάλυψε στους Times είναι πραγματικά συγκινητικό, βαθιά ρομαντικό και δίνει άλλη διάσταση στην ιστορία του Τζέσι και της Σελίν.
Ο Λινκλέιτερ εξομολογήθηκε ότι είχε ζήσει μια παρόμοια συνάντηση πριν από 25 χρόνια: η εικοσάχρονη τότε Έιμι Λίρχαπ (το όνομά της περιλαμβάνεται για πρώτη φορά στα credits του «Πριν τα Μεσάνυχτα») συνάντησε τον τριαντάχρονο τότε σκηνοθέτη σε ένα κατάστημα παιχνιδιών στη Φιλαδέλφεια (όπου είχε πάει να επισκεφθεί την αδελφή του) και πέρασαν μαζί ολόκληρο το βράδυ «από τα μεσάνυχτα ως τις έξι το ξημέρωμα, τριγυρίζοντας, φλερτάροντας, συζητώντας για επιστήμη, για σινεμά, για σχέσεις και κάνοντας πράγματα που δε θα κάναμε ποτέ».
Ο σκηνοθέτης, παρότι πλημμυρισμένος από το συναίσθημα, ήδη σκεφτόταν κατά τη διάρκεια εκείνης της παράξενα γοητευτικής βραδιάς πώς θα μπορούσε να το «παγιδεύσει» σε μια ταινία: «Θα κάνω ένα φιλμ γι' αυτό» είπε στην κοπέλα. «Για ποιο πράγμα;» «Για το συναίσθημα. Γι' αυτό που συμβαίνει τώρα ανάμεσά μας».

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ:
http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=9&view=9&pageID=159091 

St’ armata, st’ armata, empros palikaria - «Εθνικοί μύθοι», ανασφάλεια και υποκρισία

St’ armata, st’ armata, empros palikaria - «Εθνικοί μύθοι», ανασφάλεια και υποκρισία

Επειδή αυτή η χώρα δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί, αποφάσισε να καταπιαστεί με τη Ρεπούση και την κάθε Ρεπούση, που σε τελευταία ανάλυση, εκφράζει προσωπικές απόψεις, που κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί.

Πολύτιμες ώρες χαμένες – στην κυριολεξία – για ξιφουλκούν στο twitter και στο facebook πολέμιοι και υποστηρικτές, γύρω από το θεμελιώδες και καίριο ερώτημα «εθνικός μύθος ή πραγματικότητα ο χορός του Ζαλόγγου»;

Στ’ άρματα , στ’ άρματα, εμπρός παλληκάρια (μήπως πρέπει να το γράψω «παλικάρια»;) να υπερασπιστούμε την ιστορία μας, τα ιερά και τα όσια της πατρίδας!

Και δεν μπορώ παρά να απορήσω μπροστά σε τόση ανασφάλεια αλλά και στην ακόμη μεγαλύτερη υποκρισία.

Όπως δεν μπορώ και να αντιληφθώ τι σημασία έχει , επί της ουσίας, αν πρόκειται για πραγματικό γεγονός ή για εθνικό μύθο. Από τη στιγμή που έχουμε αποφασίσει ως έθνος ότι υπάρχουν σταθερές γύρω από τις οποίες έχουμε δομήσει μια συλλογική εθνική συνείδηση, η συζήτηση που αναπτύσσεται είναι περιττή και γελοία. Δεν διαπραγματεύεσαι το αυτονόητο, ούτε επιδίδεσαι σε κυνήγι μαγισσών, όταν διατυπωθεί μια διαφορετική άποψη. Ας αφήσουμε την ιστορική επιστημονική έρευνα να κάνει τη δουλειά της κι ας τη διαχωρίσουμε πλήρως από την πολιτική σκοπιμότητατα.

Εκτός κι αν δεχτούμε ότι ολόκληρο το οικοδόμημα της συλλογικής μας συνείδησης στηρίζεται σε πήλινα πόδια, ώστε να κινδυνεύει να καταρρεύσει από την προσωπική άποψη μιας Ρεπούση. Της κάθε Ρεπούση, που κανένας δεν θα ασχολείτο μαζί της, αν δεν είχαν φροντίσει να διαδώσουν τις απόψεις της, όλοι εκείνοι που υποτίθεται ότι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, για την προάσπιση της ιστορικής μνήμης και αλήθειας. Πόσο προσβλητικό, πόσο υποτιμητικό είναι αυτό για τους Έλληνες! Όχι η εκφορά και κατάθεση της αντίθετης άποψης, αλλά η σημασία και η έκταση που δίνεται σ΄αυτήν, δείγμα βλακώδους ανασφάλειας, όταν δεν εξυπηρετούνται άλλες – προφανείς - σκοπιμότητες.

Επιτέλους, κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από το σύνδρομο της καταδίωξης που μας έχει κατακυριεύσει. Άλλωστε, η ιστορία την οποία επικαλούμαστε – κι εδώ δεν πρόκειται για κανένα εθνικό μύθο, αλλά για την τραγική πραγματικότητα – δείχνει ότι κανένας δεν μας πήρε ποτέ τίποτα που δεν ήμασταν έτοιμοι να εκχωρήσουμε και ανίκανοι να υπερασπιστούμε. Ας το παραδεχθούμε, μακριά από τις άναρθρες κραυγές εθνικοφροσύνης και την κούφια επίδειξη πατριωτισμού.

ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ:
http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=11&view=11&pageID=159098