Πέρασαν δέκα δραματικοί μήνες

ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ 

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗς ΡΟΔΟΥ

Συμπληρώνονται σήμερα δέκα μήνες κυβερνητικής θητείας και τα πρώτα απολογιστικά σημειώματα άρχισαν να φεύγουν προς πάσα κατεύθυνση από το κεντρικό Γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ. Είναι ενδεικτικό το κείμενο του ειδικού για την περίσταση δελτίου Βασικού Σχολιασμού της Επικαιρότητας, με τίτλο «Τώρα είναι η ώρα της μεγάλης αλλαγής – να κάνουμε την κρίση ευκαιρία για να χτίσουμε μια δίκαιη Ελλάδα που βάζει πρώτα τον πολίτη».
Στο κείμενο αυτό διαβάζουμε μεταξύ άλλων τα παρακάτω:

- Τους πρώτους 10 μήνες κάναμε το ακατόρθωτο. Σώσαμε την Ελλάδα και τους Έλληνες από τη χρεοκοπία.
- Όλοι γνωρίζαμε ότι η Ελλάδα ήταν σε κρίση, κανείς όμως δεν ήξερε – εκτός από εκείνους που εγκατέλειψαν άρον άρον την εξουσία – ότι βρισκόμασταν στα όρια της χρεοκοπίας.
- Πατριωτικό μας καθήκον ως Έλληνες και Σοσιαλιστές ήταν να σώσουμε την Ελλάδα και όχι να αποδεχθούμε αμαχητί την χρεοκοπία της.
- Για τη σωτηρία της πατρίδας, πήραμε και αποφάσεις που αδίκησαν πολλούς, γιατί το σύστημα είναι άδικο. Θα θέλαμε να είχαμε το χρόνο να το αλλάξουμε. Αλλά χρόνος δεν υπήρχε.
- Σώσαμε τους Έλληνες από τη χειρότερη βαρβαρότητα. Άλλαξε η κυβέρνηση και δεν βούλιαξε οριστικά η χώρα.
- Το Μνημόνιο είναι ο λογαριασμός του χθες. Το τίμημα που πληρώνουμε σήμερα για τα εγκλήματα της Ν.Δ. Είναι η πικρή αλλά εθνική αναγκαία συμφωνία σωτηρίας.


Δεν είμαι σίγουρη αν οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν διάθεση να «γιορτάσουν» τη σωτηρία της Ελλάδος. Νομίζω πως δεν έχουν, διότι μάλλον δεν έχουν πειστεί για τα προαναφερθέντα.

Sticky Fingers

Ostalgie (1)

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου 

Ostalgie είναι ένας γερμανικός νεολογισμός, ο οποίος δημιουργήθηκε για να εκφράσει το αίσθημα νοσταλγίας της πλειονότητας των κατοίκων της πρώην Ανατολικής Γερμανίας (57%) γι' αυτήν(2).

Τι είναι όμως εκείνο που γεννά αυτήν τη νοσταλγία και την εκτίμηση ότι «η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΛΔΓ) είχε περισσότερα θετικά παρά αρνητικά»(3); Πέρα από την πραγματική πια εμπειρία της ζωής στον υπαρκτό καπιταλισμό, από τη μια είναι ο τρόπος αντιμετώπισης της πρώην ΛΔΓ και των κατοίκων της από την κυρίαρχη οικονομική και πολιτική τάξη της ενιαίας Γερμανίας και από την άλλη είναι η ανάμνηση όσων θετικών μπόρεσε να προσφέρει ακόμη και αυτή η, δραματικά στρεβλωμένη στην πορεία της και τελικά αποτυχημένη, απόπειρα κατάκτησης του κομμουνισμού.
Σε αντίθεση με την αποδοχή της ύπαρξης, αν όχι την ανεκτικότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το όλο ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας, κάτι άλλωστε που συνδέεται με το γεγονός ότι μεγάλο τμήμα της κυρίαρχης δυτικογερμανικής τάξης προερχόταν από τους κόλπους των ναζί(4), η ΛΔΓ μισείται βαθύτατα διότι μισείται ταξικά(5). Ετσι, αντιμετωπίζεται μάλλον ως μια υπό κατοχή ή προσάρτηση χώρα, ενώ γίνεται προσπάθεια να διαγραφεί ολοσχερώς από τη συλλογική μνήμη. Ο,τι συνδέεται με την ύπαρξή της, από την οικονομική της δραστηριότητα, την επιστήμη της, την αρχιτεκτονική της, τα προϊόντα της, τις τέχνες της, ...αφανίζεται συστηματικά. Και βεβαίως όλα αυτά συνδέονται και με την αντιμετώπιση των ίδιων των κατοίκων της, οι οποίοι, πέραν του ότι νιώθουν τους εαυτούς τους σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, σαν ένα είδος μεταναστών στον ίδιο τους τον τόπο, δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν την ταυτότητά τους διαγράφοντας το παρελθόν τους.
Εν προκειμένω η Ostalgie αποτελεί γι' αυτούς έναν μηχανισμό άμυνας για να διασώσουν ένα κομμάτι του εαυτού τους που επιδιώκουν να τους το ξεριζώσουν.

Sticky Fingers

Οι φωτογραφίες που έκλεισαν το πορτογαλικό Playboy - Τεύχος Ιουλίου 2010

Το πνεύμα της σπατάλης

Ιστορία που αφηγήθηκε ο Μενελίκ Α', γιος του Σολομώντα και της βασίλισσας του Σαβά, για τον οποίο έλεγαν ότι κυβερνάει τη χώρα του απ' το σημείο όπου καταλήγουν όλοι οι δρόμοι κι όλες οι σκάλες.

Απίστευτες συμπτώσεις σημειώνονται κατά τη σύγκριση της ζωής του χαλίφη Ομάρ-ιμπν-ελ-Χατάμπ και του σεΐχη Αμπντ-ελ-Καντέρ· για παράδειγμα:
ΚΑΙ οι δύο ανέβηκαν στον θρόνο από λάθος απόφαση του Θεού.
ΚΑΙ οι δύο δολοφονήθηκαν από Ασασίνους.
ΚΑΙ οι δύο αγαπούσαν παθολογικά τις πάρα πολύ νεαρές κοπέλες.
ΚΑΙ οι δύο βρίσκονταν στη Μέκκα τρεις μέρες πριν δολοφονηθούν.
ΚΑΙ οι δύο μιλούσαν περσικά ως δεύτερη μητρική γλώσσα.
ΚΑΙ οι δύο έβλεπαν προφητικά όνειρα.
ΚΑΙ οι δύο είχαν έμμονη ιδέα με τους κήπους και τα άλογα.
ΚΑΙ των δύο οι πρώτες κόρες ονομάζονταν Λεϊλά.
ΚΑΙ των δύο οι δολοφόνοι ήταν τυφλοί από το δεξί μάτι.
ΚΑΙ οι δύο σκοτώθηκαν Δευτέρα και κηδεύθηκαν Τρίτη.
ΚΑΙ στους δύο άρεσε η έκφραση «το μαχαίρι στο κόκαλο».
ΚΑΙ οι δύο είχαν υποσχεθεί καλύτερες μέρες.
ΠΟΙΟΙ ήταν όμως αυτοί; (Και γιατί τους συνδέουν με φαινόμενα οριακής νομιμότητας; Και γιατί κανείς δεν αποσαφηνίζει αν έδωσαν ή δεν έδωσαν στον λαό ψωμί και χουρμάδες;)