"Δεν υπάρχει τίποτε εγκληματικότερο από το να δολοφονήσεις τον μύθο!"

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ κ. ΜΑΝΟΛΗ ΜΑΚΡΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ

Το να θυμάσαι σήμερα την 3η του Σεπτέμβρη 1974 καταντά ρομαντισμός, ένας ρομαντισμός οδυνηρός, αδικαίωτος. Δεν παραβλέπω ούτε τον καταλυτικό ιστορικό ρόλο που διαδραμάτισε το ΠΑΣΟΚ ριζοσπαστικοποιώντας τις μάζες, ούτε τα επιμέρους (εξαιρετικά όντως) επιτεύγματα των Κυβερνήσεών του. Όμως, ξαναδιαβάζοντας το κείμενο εκείνης της Ιδρυτικής Διακήρυξης, που ξεχειλίζει από λαμπερά οράματα, δεν μπορώ ν’ αποφύγω την πικρή διαπίστωση ότι η «Εθνική Ανεξαρτησία», η «Λαϊκή Κυριαρχία», η «Κοινωνική Απελευθέρωση» «με τελικό στόχο το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας» ηχούν σήμερα παράξενα, εξωτικά, σαν μηνύματα σ’ άγνωστη γλώσσα. Γιατί, αν οι Κυβερνήσεις κινούνται κατ’ ανάγκην στη σφαίρα του εφικτού κι αν χρειαστεί χαμηλώνουν και τις σημαίες τους, το «ΠΑΣΟΚ», αντίθετα, είναι όνομα όχι Κυβέρνησης αλλά πολιτικού σχηματισμού, που ήδη έχει ιστορία 36 ετών και –μεταξύ άλλων- έχει αναδείξει σειρά Κυβερνήσεων.

ΤΟΤΕ, λοιπόν, κι αν δεν ήσαν όλα ξεκάθαρα, πάντως αναζητούσαμε μια ιδεολογία. Λέγαμε: Ούτε ο καπιταλισμός, ούτε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» με τα αδιέξοδά τους, θέλουμε το δικό μας δρόμο. (Κι η ιστορία ήρθε και δικαίωσε εκείνες τις αγωνίες μας). Προσπαθούσαμε, παράλληλα, να δομήσουμε αξίες. Θέλαμε όχι ένα «δόγμα» (όπως άλλοι), αλλά ένα «όραμα» που να μας δίνει ελπίδες και να μας εμπνέει, θέλαμε ένα υπερ-χρονικό μέτρο της όποιας προοδευτικότητάς μας. Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε γράψει τότε αξιόλογα κείμενα για τη σοσιαλιστική μας ταυτότητα. Μα όλ’ αυτά κράτησαν πολύ λίγο, μέχρι που η εξουσία έγινε ορατή. Ακόμα κι Εκείνος πολύ εύκολα φαίνεται να τα ξέχασε. Όραμα (και τέρμα του αγώνα) ήταν πια η «εξουσία» κι ένα θολό γενικό αίτημα περί «αλλαγής».

«Το να θυμάσαι καταντά ρομαντισμός οδυνηρός και αδικαίωτος»

36 χρόνια από την ιδρυτική Διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ την 3η Σεπτεμβρίου 1974

ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗς ΡΟΔΟΥ - ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2010

«Τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν» λένε οι στίχοι ενός γνωστού τραγουδιού που αναφέρεται στα όσα ακολούθησαν μετά τη μεταπολίτευση. Σήμερα όμως, 36 χρόνια από την ιδρυτική Διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ, τα όνειρα ων εραστών της έσβησαν υπό το βάρος του μνημονίου και της νέας πραγματικότητας που διαμορφώθηκε.

Ιστορικά, ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με ενεργό ρόλο στις μέρες του 1974, αυτοπεριθωριοποιημένα σήμερα, αλλά και νεώτερα που πίστεψαν στις βασικές αρχές της Διακήρυξης, μιλούν στη «δ»,  εξομολογούνται και συγκρίνουν το τότε και το τώρα. Οι περισσότεροι δηλώνουν αθεράπευτα ρομαντικοί  και παραδέχονται ότι το να θυμάσαι καταντά ρομαντισμός  οδυνηρός και αδικαίωτος. Άλλοι, βλέπουν το Κίνημα να αυτοκαταστρέφεται, να μαστιγώνει το λαό του, να αποκόπτεται από τους παραδοσιακούς του συμμάχους, τον ίδιο το λαό. Κι άλλοι ότι πήγαν στράφι οι αγώνες μιας ολόκληρης ζωής.

Μιλούν στη «δ» οι κκ Γιάννης Γιαννούλης, Θανάσης Καραναστάσης , Μανόλης Μακρής Βασίλης Παπανικόλας, Δημήτρης Μοσχογιάννης και Βασίλης Καϋμενάκης.

Για τους μετά Χριστόν προφήτες.

ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ - ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2010

Επειδή εκ των υστέρων πολλοί θα σπεύσουν να εμφανιστούν ως μετά Χριστόν προφήτες για όσα συμβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ με τις διαδικασίες επιλογής υποψηφίου , η στήλη ανατρέχει σε προηγούμενα άρθρα, όπου είχε προβλέψει με μαθηματική ακρίβεια το τι  επρόκειτο να συμβεί.  Όχι βέβαια  ότι διαθέτει μαντικές ικανότητες, αλλά γιατί όλα ήταν φαεινότερα του ηλίου. Από την αρχή…

Οι άξιοι και όχι οι αρεστοί – Παρασκευή 11 Ιουνίου

Η πρώτη ένσταση που θα μπορούσε να έχει κανείς επί της διαδικασίας, εν προκειμένω του ΠΑΣΟΚ, είναι η αυστηρά συγκεντρωτική πρακτική που ακολουθείται. Η πολυδιαφημισμένη από τον Γιώργο Παπανδρέου «συμμετοχική δημοκρατία» εφαρμόστηκε μόνο δύο φορές στην πράξη για την εκλογή του ιδίου στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Έκτοτε, όλες οι άλλες επιλογές προσώπων έγιναν από μια ολιγομελή επιτροπή οι αποφάσεις της οποίας ουδόλως δεσμεύονται από τις αποφάσεις και τις προτάσεις των τοπικών κομματικών οργάνων, που υποτίθεται ότι εκφράζουν τις τοπικές κοινωνίες και την κομματική βάση. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που άλλα αποφάσιζαν οι τοπικές οργανώσεις και άλλα προέκυπταν στη συνέχεια, αφού τα μέλη της επιτροπής αξιολόγησης  αποδείχθηκαν επιρρεπή σε παρασκηνιακές πιέσεις, μεθοδεύσεις, υποδείξεις, ακόμη και απειλές αν δεν περνούσαν τα ονόματα της αρεσκείας ορισμένων. Πολλές φορές οι επιλογές έγιναν με κριτήριο τις ισορροπίες, τις προσωπικές σχέσεις, τις γνωριμίες, κριτήρια κάθε άλλο παρά πολιτικά.