«Ο Νίτσε είναι κατά των ασθενών την θέλησιν, φάρμακον τελέσφορον και επικίνδυνον· θεραπεύει τελείως ή φονεύει. Οσοι, άνθρωποι ή λαοί, δύνανται, χωρίς να συντριβώσιν ή να γελοιοποιηθώσιν, ν' ανθέξωσιν εις την φιλοσοφίαν του και ν' ακολουθώσιν ηρωικώς και αρμονικώς αυτήν, είναι προωρισμένοι διά την ζωήν και την κυριαρχίαν. Οι λοιποί διά την εξαφάνισιν και τον οίκτον».
Ο αναγνώστης δύσκολα θα αναγνώριζε από το ύφος του κειμένου τον συγγραφέα της «Ασκητικής». Ο Νίκος Καζαντζάκης έγραψε την περί νιτσεϊκής σκέψης διατριβή του στο Παρίσι με σκοπό να την υποβάλει στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας διεκδικώντας τη θέση του υφηγητή στο μάθημα της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Παραμένει άγνωστο αν η εργασία κατατέθηκε ή αν απορρίφθηκε -- και για ποιους λόγους. Και η ίδια η εργασία θα παρέμενε άγνωστη αν ο Νίκος Καζαντζάκης δεν είχε την προνοητικότητα να την τυπώσει σε 500 αντίτυπα στο τυπογραφείο του Στ. Μ. Αλεξίου στη γενέτειρά του, στο Ηράκλειο της Κρήτης. Το ολιγοσέλιδο βιβλίο έγινε ανάρπαστο, σε σημείο ώστε ο ίδιος ο συγγραφέας μέσα σε ένα χρόνο να μην έχει κάποιο αντίτυπο. Στα 90 σχεδόν χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη έκδοση δεν είχε γίνει ανατύπωση του έργου. Ετσι, η επανέκδοση της διατριβής με τίτλο «Ο Φρειδερίκος Νίτσε εν τη φιλοσοφία του δικαίου και της πολιτείας» με εισαγωγή και επιμέλεια από τον Πάτροκλο Σταύρου λαμβάνει διαστάσεις μείζονος φιλολογικού γεγονότος.
