Η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίσιμη ιστορική καμπή.
Τα μάτια του πλανήτη είναι στραμμένα επάνω της. Η αξιωματούχος του ΔΝΤ Κάρμεν Ράινχαρτ διευκρινίζει ότι ο απολογισμός του εφαρμοζόμενου προγράμματος στην Ελλάδα αφορά όλες τις χώρες, όχι μόνον τις αναπτυσσόμενες, αλλά και τις ήδη ανεπτυγμένες. Η ίδια, ομού μετά του Κεν Ρόγκοφ από το Χάρβαρντ, συνιστά ως θεραπευτική αγωγή για τις υπερχρεωμένες χώρες τη μέθοδο της «χρηματιστικής καταστολής», δηλαδή το χρηματοπιστωτικό «ξεφούσκωμα», μέχρι ασφυξίας και οικονομικής συρρίκνωσης, με υποθετικό στόχο την πτώση τιμών προς αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητος. Εννοείται ότι η ασφυξία αφορά κατά κύριο λόγο τα εργασιακά εισοδήματα, ενώ εκείνα του κεφαλαίου παραμένουν εξ ορισμού άθικτα, ιδίως στον τομέα των χρηματοπιστωτικών «καινοτομιών», με την υποθετική προσδοκία απεξάρτησης από τη σημερινή θηριώδη κρατική στήριξη.
Πρόσφατα, η ίδια πάντα, έπειτα από μελέτη 15 κρίσεων μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αποφαίνεται ότι «εξαντλήθηκε πλέον η εποχή της επιεικούς διαχείρισης» και επιβάλλεται προσφυγή σε «ακραίες και σκληρές» -δηλαδή ακεραιόφρονες- «εξυγιαντικές επιλογές». Σε κάθε περίπτωση, προειδοποιεί η αξιωματούχος, η οριστική απεμπλοκή μιας χώρας από κρίση του δημοσίου χρέους αποτελεί διαδικασία όχι γραμμική, αλλά «δύστροπη και ελικοειδή», που μπορεί να διαρκέσει από 50 μέχρι 100 έτη ή και περισσότερο! Σε αυτήν περιλαμβάνονται: η σοβαρή συρρίκνωση του κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος, η ταχύτερη πτώση του εργατικού εισοδήματος, η εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη, και αυτό εντοπίζεται περισσότερο στις ανεπτυγμένες οικονομίες και λιγότερο στις αναπτυσσόμενες. Η αξιωματούχος διευκρινίζει ότι η αναπόφευκτη απόσυρση των χρηματοπιστωτικών μοχλεύσεων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε διόγκωση της ανεργίας και σε αναπόφευκτη περικοπή των εισοδημάτων.
