Τα κλισέ των "νέων και άφθαρτων"

ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗς ΡΟΔΟΥ

Όπως κάθε φορά που επίκειται μια εκλογική διαδικασία αρχίζουν πάλι να ακούγονται τα συνήθη κλισέ περί νέων και άφθαρτων προσώπων. Μια συζήτηση που εν τοις πράγμασιν χαρακτηρίζεται από υποκρισία. Υποκρισία από πλευράς των κομμάτων που αναζητούν υποτίθεται νέα πρόσωπα, για να καταλήξουν στις παλιές δοκιμασμένες συνταγές. Υποκρισία από πλευράς και των ψηφοφόρων, αφού σε ελάχιστες περιπτώσεις εμπιστεύονται τα νέα πρόσωπα, αλλά επιμένουν να ψηφίζουν «παραδοσιακά».

Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα, με αποτέλεσμα τα ίδια πρόσωπα να ανακυκλώνονται σε διάφορα δημόσια αξιώματα και να μεταπηδούν από τον ένα θώκο στον άλλο. Κατά συνέπεια, θα ήταν πιο ειλικρινές αν σταματούσαμε όλοι να αναμασούμε την καραμέλα των νέων και άφθαρτων προσώπων, αφού σε τελευταία ανάλυση, ούτε η νεότητα, ούτε η φθορά και η αφθαρσία της δημόσιας εικόνας των προσώπων αποτελούν πολιτικά κριτήρια. Τα κριτήρια επιλογής υποψηφίων επιβάλλεται να είναι πρωτίστως πολιτικά.


Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές στην αυτοδιοίκηση και ξεκινούν οι διαδικασίες επιλογής υποψηφίων από τους κομματικούς φορείς, άρχισαν να ακούγονται και πάλι τα ίδια στερεότυπα, περί των νέων και άφθαρτων που θα πρέπει να επιλεγούν για να υλοποιήσουν τον «Καλλικράτη». Παράλληλα διατυπώνονται ευλόγως προβληματισμοί για τη δυσκολία του εγχειρήματος της διοικητικής μεταρρύθμισης. Αυτά τα δύο έρχονται προφανώς σε σύγκρουση. Αν όντως πρόκειται για ένα από τα πιο δύσκολα στοιχήματα των τελευταίων δεκαετιών, το πρώτο που θα πρέπει λογικά να επιδιωχθεί, είναι η επιλογή ατόμων με σαφές πολιτικό στίγμα, με ικανότητες και με μεγάλη εμπειρία στη διοίκηση. Άνθρωποι με φαντασία στην εξουσία, ευελιξία και πρακτική δυνατότητα υλοποίησης των πολιτικών που συνθέτουν την διοικητική μεταβολή σε όλα της τα επίπεδα. Νέοι και άφθαρτοι – ναι ακούγεται πολύ ωραίο και ελκυστικό – σημαίνει πρακτικά ελάχιστη εμπειρία στην χάραξη και την άσκηση πολιτικής, που, στην προκειμένη περίπτωση, είναι το βασικό ζητούμενο. Είναι πολύ σοβαρό το εγχείρημα του «Καλλικράτη» για να λειτουργήσει ως σχολή για μαθητευόμενους μάγους, μέχρι αυτοί να αποκτήσουν την απαραίτητη εμπειρία. Οι καιροί είναι απαιτητικοί και δεν προσφέρονται για πειράματα.
Αντί λοιπόν να καταφύγουμε για μια ακόμη φορά σε λαϊκισμούς και κλισέ χωρίς πρακτικό αντίκρισμα, καλά θα κάνουν κόμματα, επιτροπές και υποεπιτροπές να σκεφτούν σοβαρά τι θέλουν να φτιάξουν και αναλόγως να προτείνουν και να επιλέξουν.

Οι επικεφαλής των παρατάξεων, κυρίως οι υποψήφιοι δήμαρχοι, αφού ο πρώτος βαθμός αυτοδιοίκησης θα σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος της μεταρρύθμισης, θα πρέπει να είναι πολιτικά και ιδεολογικά «καθαροί», διοικητικά έμπειροι και αποτελεσματικοί, ικανοί και με όλα τα εχέγγυα της χρηστής διαχείρισης. Αυτοί εν συνεχεία θα κληθούν να συγκροτήσουν παρατάξεις με σωστές αναλογίες «παλαιότητας» και εμπειρίας από τη μια μεριά, νέων και άφθαρτων στελεχών από την άλλη.

Μας διαφεύγει, ίσως εσκεμμένα, ότι η ανανέωση δεν είναι μια μηχανιστική διαδικασία που γίνεται αυτόματα, βγάζοντας ξαφνικά κάποιους ανθρώπους στο προσκήνιο, αναθέτοντας τους ρόλους που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορούν να φέρουν εις πέρας. Η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού είναι μια διαδικασία με βάθος χρόνου, που προαπαιτεί τη λειτουργία κομματικών φορέων και παρατάξεων ως «εκκολαπτηρίων» τέτοιων στελεχών.

Η ένδεια νέων αλλά ταυτόχρονα έμπειρων και ικανών είναι απόρροια της φοβικής λειτουργίας κομματικών παραγόντων και παραγόντων της αυτοδιοίκησης που φρόντιζαν να έχουν αυλές και υποτακτικούς και όχι συνεργάτες. Σε πλείστες όσες περιπτώσεις φρόντιζαν να κόβουν τα φτερά όσων έδειχναν ότι διαθέτουν τα προσόντα για να ανελιχθούν, από το φόβο μήπως απειληθεί η δική τους εξουσία. Πόσες φορές δεν το έχουμε δει το έργο αυτό και σε τοπικό επίπεδο; Ο τόπος πληρώνει σήμερα αυτά τα φοβικά εξουσιομανή χαρακτηριστικά των πολιτικών ταγών του, ανεξαρτήτως χρώματος. Θα ξαναδούμε το ίδιο ακριβώς έργο, αν αυτοί που αποφασίζουν αλλά και όλοι εμείς ως εκλογικό σώμα, δεν αλλάξουμε επιτέλους νοοτροπία.