Σιγά, η πατρίδα κοιμάται...

ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗς ΡΟΔΟΥ

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σε μια περίοδο γενικευμένης κρίσης όπως αυτή που διανύουμε, ζητούν και ελπίζουν σε μια επανάσταση. Επανάσταση απέναντι στο πολιτικό σύστημα της εποχής, που , αποδεδειγμένα πλέον, δεν μπορεί ούτε λύσεις να δώσει, ούτε να υποσχεθεί ένα καλύτερο μέλλον. Η απογοήτευση των πολιτών καταγράφεται σε υψηλότατα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις και εκεί ως επί το πλείστον εξαντλείται.

Όσοι, ωστόσο, ονειρεύονται και ελπίζουν σε ανατροπές, είναι μάλλον αιθεροβάμονες. Για ένα πολύ απλό και προφανή λόγο. Για να υπάρξει ανατροπή, κάποιος πρέπει να την εμπνεύσει και να την προετοιμάσει. Να δημιουργήσει ένα όραμα και να καταφέρει να το κάνει όραμα όλων των απογοητευμένων. Να μετουσιώσει την οργή και την απογοήτευση σε κάτι νέο, με προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον. Είναι άλλωστε ιστορικά κατεγεγραμμένο ότι κάθε επανάστασης και κάθε ανατροπής προηγήθηκαν ανάλογες διεργασίες. Ενδεικτικά θα αναφέρω τον Διαφωτισμό που προηγήθηκε της Γαλλικής Επανάστασης, το Νεοελληνικό Διαφωτισμό, τη Φιλόμουσο και τη Φιλική Εταιρεία που στο εξωτερικό οργάνωσε την Επανάσταση του 1821, την προετοιμασία της ανατροπής της χούντας των συνταγματαρχών το 1974 από εξόριστους και αυτοεξόριστους Έλληνες διανοούμενους και καλλιτέχνες.

Σημείο αναφοράς σε όλες τις περιπτώσεις, οι διανοούμενοι, ο πνευματικός και ο καλλιτεχνικός κόσμος. Σήμερα αυτό το στοιχείο δεν υπάρχει. Ο πνευματικός κόσμος έχει σιγήσει. Μένει απλός θεατής των τεκταινομένων, κομμάτι κι αυτός του συστήματος. Διαβάζω κατά καιρούς απόψεις ορισμένων που διατείνονται ότι το πολιτικό σύστημα, βοηθούντων των ΜΜΕ, τους κρατά στο περιθώριο. Φοβάμαι ότι είναι απλή δικαιολογία. Και επί 7ετίας επιχειρήθηκε η φίμωσή τους, με μεθόδους που άρχιζαν από τη λογοκρισία και κατέληγαν σε φυλακίσεις και εξορίες, αλλά εκείνοι δεν συμβιβάστηκαν, δεν σιώπησαν .

Σήμερα που οι πολιτικοί ταγοί δεν μπορούν πια να εμπνεύσουν ιδέες και οράματα, η σιγή του πνευματικού κόσμου είναι ακόμη πιο εκκωφαντική. Η απουσία του ακόμη πιο έντονη και προκλητική. Κι όταν δεν υπάρχει το οραματικό στοιχείο πάνω στο οποίο θα στηριχθεί και θα δομηθεί μια κινηματική διαδικασία, η όποια αντίδραση θα έχει τη μορφή, στην καλύτερη περίπτωση των ασκεριών οργισμένου πλήθους στους δρόμους (οι πιο ρομαντικοί θα τις χαρακτηρίσουμε «εξεγέρσεις»), με βανδάλους μεταξύ αυτών, στη δε χειρότερη περίπτωση, τη μορφή του αντάρτικου των πόλεων. Σε καμία περίπτωση δεν θα είναι ούτε ανατροπή, ούτε επανάσταση.