Καπνός και ελευθερία

 Χωρίς φωτιά καπνός δεν βγαίνει. Τη φωτιά την άναψε το ίδιο το κράτος, διά του απαγορευτικού νόμου καθολικής εφαρμογής, εξαιρουμένων των μπουζουκομάγαζων και των καζίνων, θέλοντας να γίνουμε καπνός και να βάλουμε την ουρά στα σκέλια. Το «απαγορεύεται» καταλύει την ελευθερία της έκφρασης και τη δυνατότητα την ατομική να «θέτει» ο καθένας, δηλαδή να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του, ακόμα κι όταν στρέφονται εναντίον του. 

«Απαγορεύεται το "απαγορεύεται"» δεν ήταν ένα σύνθημα του Μάη του ‘68 γενικό και αφηρημένο. Εχει να κάνει με τη συνειδητότητα του κάθε ατόμου να πράττει ελεύθερα χωρίς να βλάπτει την ελευθερία του άλλου, του διπλανού του, και προπαντός να μην ανέχεται κηδεμόνες, προστάτες και σωτήρες εξουσιαστές. Το επιχείρημα για τους παθητικούς καπνιστές χρησιμοποιείται σκοπίμως, όπως κατά καιρούς χρησιμοποιείται το δίκαιο της σιωπηρής πλειοψηφίας. Το πρόβλημα μπορούν να το λύσουν οι άνθρωποι διά συνεννοήσεως και κατανοήσεως μέσα στις καθημερινές κοινωνικές σχέσεις και συναναστροφές. Μπορεί να υπάρξουν και μαγαζιά καπνιζόντων και μη καπνιζόντων. Πάντως, οι υστερίες των μεν και των δε βλάπτουν σοβαρά την κοινωνική και πολιτισμική μας υγεία. Η απαγόρευση οδηγεί στη γλύκα της παρανομίας. Η ποτοαπαγόρευση το έχει αποδείξει, καθώς και ο κατασταλτικός νόμος αντιμετώπισης των ναρκωτικών.

Η αιθαλομίχλη και οι κάθε λογής ρύποι δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα που ζούμε. Τα όρια της ατμοσφαιρικής ρύπανσης σπάνε καθημερινά ρεκόρ και δεν μιλάει κανείς γι’ αυτό και ούτε μέτρα λαμβάνονται. Γίνονται παγκόσμιες συνάξεις και συνέδρια των μεγάλων και όλων των κρατών, επισημαίνουν τους κινδύνους, μιλάνε για μείωση των φουγάρων των βιομηχανιών που στηρίζονται στο πετρέλαιο και όμως, με πρώτες τις ΗΠΑ, δεν υπέγραψαν το πρωτόκολλο του Κιότο ούτε συμφώνησαν στην Κοπεγχάγη, διότι κρύπτονται από πίσω τρομακτικά συμφέροντα. Δηλητηριάζεται και καταστρέφεται ο πλανήτης κι αυτοί απαγορεύουν και φορολογούν ήσσονος σημασίας επιβαρυντές της δημόσιας και ιδιωτικής υγείας. Πλήττονται τα μαγαζιά κι αυτό αφορά την οικονομική διάσταση του θέματος. Τα πρόστιμα και η φορολόγηση, όσα έσοδα κι αν φέρουν, τη μαύρη τρύπα του χρέους και των ελλειμμάτων δεν μπορούν να την καλύψουν. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι που πλήττονται οι παραδοσιακές σχέσεις και συμπεριφορές των ανθρώπων, οι κακές και οι καλές συνήθειες. Πλήττεται η ατομική ευθύνη και η αξιοπρέπεια του καθενός. Είναι προκλητική η νομοθετική απαγόρευση. Είναι αντιδημοκρατική, θίγει τα ατομικά δικαιώματα, το να διαχειρίζεται ο καθένας ελεύθερα το κορμί και τη ζωή του. Η κρίση δημιουργεί παρακρούσεις. Το γέλιο, ο σαρκασμός και η ανυπακοή όχι μόνο για το τσιγάρο, η πολιτική συλλογική ανυπακοή θα είναι μια απάντηση στους αποστειρωμένους τεχνοκράτες.

Δεν μπορούμε να ζούμε στη νέου τύπου κατοχή μιας οικονομικής χούντας κι εδώ αλλά και παγκοσμίως. Θέλουν να δημιουργήσουν τον μονοδιάστατο άνθρωπο, τον υποταγή, τον φοβισμένο, που τρέφεται από τα εμπορευματοποιημένα σκουπίδια που παράγει το καταναλωτικό καπιταλιστικό σύστημα της αγοράς. Άλλο να κόψει κανείς το τσιγάρο με τη θέλησή του και άλλο να του το απαγορεύσουν οι εξουσιαστές, οι γιατροί σωτήρες μας, την ώρα που η ζωή μας γίνεται ασφυκτική από κάθε είδους τοξικά και μπάζει από όλες τις πάντες. Όταν ζούμε καθημερινά ως άρρωστοι σε μια βεβαρημένη κοινωνία, πώς γίνεται να θέλουν να πεθάνουμε υγιείς;  (Από τoν Δημήτρη Παπαχρήστο Συγγραφέα - ΕΘΝΟΣ)