Κάποιες αλήθειες

ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ 

Ισχυρότατο πρεσάρισμα δέχεται τις τελευταίες ημέρες ο Γιάννης Παρασκευάς, στην προσπάθειά του να στελεχώσει το συνδυασμό του, με το μεγαλύτερο μέρος του κομματικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ να έχει εξαπολύσει ένα ανελέητο κυνηγητό κατά εκείνων που επιθυμούν να «στρατευθούν» μαζί του. Χρησιμοποιείται κάθε μέσο που θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς, σε σημείο που πολλοί κάνουν λόγο για μεθόδους που παραπέμπουν  σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

Οι πιέσεις έχουν στόχο να μην μπορέσει ο Γιάννης Παρασκευάς να συγκροτήσει συνδυασμό και να αναγκαστεί να αποχωρήσει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι ακόμη ρωτούν κάποιοι, αν τελικά θα κατέβει στις εκλογές.

Είναι αλήθεια ότι ξενίζει το μένος εναντίον του, όσο κι αν υπάρχουν ερμηνείες γι’αυτό.  Και δεν εκδηλώθηκε τώρα, με το πρόσχημα δήθεν να πάει το ΠΑΣΟΚ με ένα υποψήφιο στην αναμέτρηση του Νοεμβρίου. Άλλωστε, αν τους ενδιέφερε πραγματικά η ενότητα του χώρου, θα διατηρούσαν χαμηλούς τόνους, προσβλέποντας στη συνεργασία του δεύτερου γύρου. Μέρα με τη μέρα, το χάσμα βαθαίνει και όχι με ευθύνη του Γιάννη Παρασκευά, ο οποίος ανέχεται, υπομένει και προχωρά σταθερά στη συγκρότηση του ψηφοδελτίου του.

Το σφοδρότατο μένος εναντίον του πρώην νομάρχη και πρώην βουλευτή, είχε εκδηλωθεί πολύ νωρίς, μέσα στις δήθεν «διαδικασίες» που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ για την επιλογή υποψηφίου, όταν τρεις διαδοχικές δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι είχε ξεκάθαρο προβάδισμα έναντι των υπολοίπων. Τότε ξεκίνησαν τα παρασκηνιακά μαγειρέματα και οι μεθοδεύσεις, τότε ανακαλύφθηκε ξαφνικά η υποψηφιότητα Χατζηδιάκου, τότε έπεσε στο τραπέζι η λύση Κουσουρνά. Πάση θυσία έπρεπε να είναι οποιοσδήποτε άλλος πλην του Γιάννη Παρασκευά (άλλωστε, πάντα στο τοπικό ΠΑΣΟΚ υπήρχαν δύο τάσεις, ο Παρασκευάς και όλοι οι άλλοι απέναντι. Μόνο όταν επρόκειτο να τον εξοντώσουν, μόνο τότε όλοι οι υπόλοιποι προχωρούσαν στη σύναψη ανίερης συμμαχίας, όσες διαφορές κι αν τους χώριζαν).

Ο Φώτης Χατζηδιάκος, φίλος μέχρι πρότινος του Γιάννη,  έπεσε στην παγίδα και έκανε σοβαρά λάθη, με την αλαζονεία του εκλεκτού του κόμματος. Είπε πράγματα που δεν έπρεπε, απείλησε για άλλα χειρότερα, σε ύφος που δεν  ταιριάζει στην εικόνα που είχε καλλιεργήσει τόσα χρόνια. Δεν του βγήκε. Τον πούλησαν κι αυτόν εν μια νυκτί. Σήμερα επιστρέφει στο μαντρί του Μαχαιρίδη (αυτός που είχε δηλώσει ότι δεν ξανακατεβαίνει σε δεύτερο ρόλο στις εκλογές)  και εκλιπαρεί – όπως φημολογείται - τη θέση του αντιπεριφερειάρχη, την οποία  διεκδικεί μαζί με μια ντουζίνα στελεχών. Αν την πάρει έχει καλώς. Αν όχι; Τι θα κάνει; Υποψιάζομαι ότι τότε ο κ. Χατζηδιάκος θα ανοίξει το στόμα του για το παρασκήνιο που εξυφάνθηκε κατά του Γιάννη Παρασκευά και αυτά που θα πει δεν θα κολακεύσουν κανένα από τους συμμετέχοντες στο τσίρκο. Τότε θα γελάσει και ο κάθε πικραμένος και θα αηδιάσει κι όποιος ακόμη επικαλείται τον κομματικό πατριωτισμό του για να δικαιολογήσει τις πράξεις του.

Ο Στάθης Κουσουρνάς  από την πλευρά του, ήταν το ιδανικό πρόσωπο που εξυπηρετούσε το σενάριο. Εξυπηρετούσε το Γιάννη Μαχαιρίδη στους σχεδιασμούς του, με τις δύοπαρατάξεις να λειοτυργούν σήμερα σαν συγκοινωνούντα δοχεία, εξυπηρετούσε τον Κοσμά Σφυρίου που δεν ήθελε να είναι υποψήφιος, εξυπηρετούσε τους βουλευτές, που αν εκλεγεί δήμαρχος τον βγάζουν από τα πόδια τους, εξυπηρετούσε το ΠΑΣΟΚ με τον μανδύα του στελέχους χαμηλών τόνων, που δεν έχει φανερές αντιπάθειες, που δεν έχει συγκρουστεί και που δεν θα δημιουργήσει προβλήματα στο κόμμα και την κυβέρνηση  σηκώνοντας δική του παντιέρα ως δήμαρχος ενός από τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας.

 Από την ημέρα που ο Γιάννης Παρασκευάς ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές, κάποιοι άρχισαν να επιρρίπτουν ευθύνες δεξιά κι αριστερά, «ποιοι τον παρέσυραν;» στο, κατ’ αυτούς, απονενοημένο διάβημα της καθόδου του στις εκλογές. Είναι φανερό ότι αυτοί που τα λένε αυτά κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Ούτε που τους περνά από το μυαλό ότι στην πολιτική υπάρχουν και άνθρωποι που δεν χρειάζεται να τους υπαγορεύσουν υποβολείς την προσωπική και πολιτική αξιοπρέπειά τους.

Κι όμως, όλα ετούτα θα είχαν αποφευχθεί αν από την αρχή οι κανόνες της επιλογής υποψηφίου δημάρχου ήταν συγκεκριμένοι, διαυγείς και χωρίς υστεροβουλίες και προσωπικές εμπάθειες. Ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ θα ήταν ένας και μόνο ένας, αναγνωρισμένης από φίλους και αντιπάλους ικανότητας να φέρει εις αίσιον πέρας το εγχείρημα ενιαίου δήμου. Όπως τότε, την πρώτη τετραετία της αιρετής Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης. Όσα έγιναν τότε, μέσα σε τέσσερα χρόνια, δεν έγιναν στα 12 χρόνια που ακολούθησαν. Έργα, θεσμοί, σχεδιασμός ανάπτυξης και προοπτικής. Άλλα συνεχίζονται ακόμη και σήμερα, άλλα εγκαταλείφθηκαν και σε άλλα αναγκάζονται να επιστρέψουν οι σημερινοί κρατούντες, αναγνωρίζοντας με καθυστέρηση 12 ετών την ορθότητα εκείνων των αποφάσεων, της περιόδου 1994 – 1998.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία για το σημερινό κομματικό κονκλάβιο του ΠΑΣΟΚ. Το μόνο που έχει σημασία είναι οι καρέκλες. Και τις κρατούν πάση θυσία, αποκλειστικά για λογαριασμό τους.

Κι όμως  θέσεις υπάρχουν για όλους. Δεν μπορεί μια παρέα, ένα τοπικό πολιτικό καρτέλ , να αυτοαναγορεύονται και να πλασάρονται προς τα έξω ωσάν να είναι οι σωτήρες, οι μόνοι που δικαιούνται να διαχειρίζονται τις τύχες του τόπου, δια της συνεχούς εναλλαγής θέσεων. Γενικοί Γραμματείς, Περιφερειακοί διευθυντές, Νομάρχες, αντινομάρχες, δήμαρχοι, βουλευτές, περιφερειάρχες, αντιπεριφερειάρχες, υπουργοί, παντού και πάντα οι ίδιοι, ένας τόπος σε ομηρία και οι μη αρεστοί και διαχειρίσιμοι στον κομματικό Καιάδα. Ακόμη κι αν είναι ιστορικά στελέχη, ιδρυτικά στελέχη, με ιδεολογική καθαρότητα και συνέπεια, ακόμη κι αν όλοι όσοι  απαρτίζουν σήμερα το πασοκικό κονκλάβιο, χρωστούν σ’ αυτούς την ύπαρξη τους. Άλλωστε, ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος.

Η κοινωνία που σε λίγες εβδομάδες θα κληθεί να αποφανθεί δια της ψήφου της, τα γνωρίζει όλα αυτά. Ας τα λάβει σοβαρά  υπόψιν της, πριν διαμορφώσει την τελική της κρίση.