Οι Top 20+1 αγαπημένες ταινίες όλων των εποχών ( Η επιλογή από τον Νίκο Δρίβα)

20: Pulp Fiction

       Λιγα χρόνια μετά το εξαιρετικό Reservoir Dogs που τον καθιέρωσε, ο Κουέντιν Ταραντίνο έκανε την πιο γνωστή του ταινία μέχρι σήμερα και σχεδόν ισάξια της πρώτης του. Και αν το Reservoir Dogs έμοιαζε σε πολλούς με ένα πυροτέχνημα, το Pulp Fiction ήρθε να διαψεύσει και τους πλέον δύσπιστους και απέδειξε ότι ήρθε για να μείνει. Δένοντας άψογα τις τρείς ιστορίες με τους καλοδουλεμένους διαλόγους, ο Ταραντίνο από την αρχή μέχρι το τέλος παραδίδει δωρεαν μαθήματα σκηνοθεσίας. Ολόκληρη η ταινία είναι ένα κομψοτέχνημα, σχεδόν αψεγάδιαστη, παίρνοντας παράλληλα τον καλύτερο εαυτό από όλους τους ηθοποιούς. Eξαιρετικές ερμηνείες, ατάκες που έμειναν στην ιστορία και ένα εκπληκτικό soundtrack (υπάρχει και το Ελληνικό Miserlou διασκευασμένο) συνθέτουν αυτή την υπέροχη ταινία.

 (Αναλυτική κριτική εδώ )

19: Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών: η συντροφιά του δαχτυλιδιού

          Το 2001 ήταν γραφτό να παρακολουθήσουμε το ξεκίνημα της μεγαλύτερης ίσως τριλογίας στην ιστορία του κινηματογράφου (τουλάχιστον μέχρι στιγμής). Μπορεί να ακούγεται βαρύγδουπο, αλλά από όποια άποψη και αν το δεί κανείς η τριλογία του Πίτερ Τζάκσον, με αποκορύφωμα αυτή την πρώτη ταινία (που κατά την άποψη μου είναι με μικρή διαφορά, η καλύτερη της σειράς), είναι σχεδόν αψεγάδιαστη, όχι μόνο στο είδος της αλλά γενικότερα σαν σύνολο. Έχει τα πάντα μέσα και παρά το γεμάτο της τρίωρο σε κάνει να θές να είχε ακόμα περισσότερη ώρα. Από το πρώτο κιόλας πλάνο, ο Πίτερ Τζάκσον δεν πλατειάζει ούτε λεπτό με αχρείαστες πληροφορίες (όπως θα έκαναν ενδεχομένως αντίστοιχοι συνάδλεφοι του) και μπαίνει κατευθείαν straight to the point. Πραγματικά είναι από τις ταινίες που τα λόγια δεν μπορούν να αποτυπώσουν σε καμία περίπτωση το μεγαλείο της.

(Αναλυτική κριτική: εδώ )

18: Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ

       Μια ακόμα ταινία-σήμα κατατεθέν του Αμερικάνικου κινηματογράφου αποτελεί ακόμα και σήμερα μια από τις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα. Ασχολείται με ένα εξαιρετικά χρήσιμα ζητήματα της ζωής χωρίς φλυαρίες και περιττές σκηνές και με αφετηρία τον αινιγματικό χαρακτήρα του πρωταγωνιστή (καταπληκτικός ο Tim Robbins) και τον φίλο του Red (εξίσου εξαιρετικός ο Morgan Freeman) που του δίνει ελπίδες για λύτρωση και απόδραση στον έξω κόσμο, η ταινία περιστρέφεται γύρω από λεπτά θέματα. Γυρισμένη σχεδόν ολοκληρωτικά στον χώρο της φυλακής αλλά όχι απλά δεν σε κάνει να βαρεθείς ούτε λεπτό αλλά αντίθετα σε καθηλώνει σε όλη της την διάρκεια. Συγκινητική ταινία χωρίς αμφιβολία και βάζει τον θεατή σε πολλές σκέψεις, κάτι που δυστυχώς σπανίζει στις πιο σύγχρονες ταινίες, με την σκηνοθεσία του Frank Darabont (ακολούθησε με το εξίσου φοβερό Green Mile) να είναι υποδειγματική. 

17: Το Κύμα

           To Die Welle, όπως είναι ο Γερμανικός τίτλος, είναι μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις των τελευταίων χρόνων, όσον αφορά τον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Μια ταινία επαναστατική, που δεν φλυαρεί και δεν είναι αυτάρεσκη, αλλά μπαίνει κατευθείαν στην ουσία και προσφέρεται σίγουρα για πολλές σοβαρές συζητήσεις. Με ένα τέτοιο πολύ "λεπτό" θέμα, θα ήταν πολύ εύκολο για τον σκηνοθέτη να ξεφύγει και να οδηγήσει την κατάσταση σε πιο εύκολα μονοπάτια, αλλά και σε συμβιβασμούς που θα απογοήτευαν. Τίθενται και πολύ σοβαρά θέματα μέσα από αυτό το πείραμα, όπως η χειραγώγηση της μάζας και η προπαγάνδα, όπως επίσης και οι επιπτώσεις που έχουν οι ακραίες απόψεις, όλα αυτά όμως χωρίς να εκβιάζονται καταστάσεις, με μαεστρικό τρόπο. Μια "επαναστατική" ταινία που πρέπει να δουν όλοι και σίγουρα συζητιέται και θα συζητηθεί τα επόμενα χρόνια, για την ενδιαφέρουσα και άκρως επίκαιρη θεματολογία της. 

(Αναλυτική κριτική: εδώ )

16: Trainspotting

To 1996 o σκηνοθέτης Danny Boyle (που κέρδισε το 2009 Όσκαρ με το Slumdog Millionaire) προκάλεσε σοκ με το Trainspotting, μια ταινία που δεν ωραιοποιούσε τίποτα και τα έλεγε όλα χύμα για τα ναρκωτικά, κάτι το οποίο δεν έκανε σχεδόν καμία ταινία μέχρι τότε. Με έναν εκπληκτικό Ewan McGregor στον πρωταγωνιστικό ρόλο και πλαισιωμένους από αξιόλογους Βρετανούς ηθοποιούς ο Βoyle ρίχνει "βόμβα μεγατόνων" στο κινηματογραφικό κατεστημένο των ταινιών με θέμα τα ναρκωτικά, κάνοντας μια πρωτοποριακή ταινία, που δεν θέλει να φερθεί με το γάντι στον θεατή. Το (παρεξηγημένο ίσως από μερικούς) Trainspotting δεν έχει ως στόχο να γίνει ένα μάθημα για τις βλαβερές συνέπειες των ναρκωτικών με διδακτικό χαρακτήρα, αλλά μέσα από τις εικόνες και τις ενέργειες των φιλόδοξων αλλά αυτοκαταστροφικών νεαρών, να συνεχίσει εκεί που άλλες ταινίες σταματούν και δεν κάνουν το βήμα παραπάνω.

(Αναλυτική κριτική: εδώ )

15: Δώδεκα Πίθηκοι

         Να πώ την αλήθεια Τέρι Γκίλιαμ ποτέ δεν μου άρεσε σαν σκηνοθέτης, αν και σε αυτή την λίστα θα βρείτε τις δυο μακράν καλύτερες του ταινίες, το 12 Μonkeys και πιο κάτω το Fear and Loathing in Las Vegas. To φιλμικό σύμπαν του Γκίλιαμ σε όλες του τις ταινίες είναι αλλοπρόσαλλο και άκρως πεσιμιστικό. Υπάρχει ένα μουντό χρώμα στο φόντο του και οι χαρακτήρες του είναι πολλές φορές καρτουνίστικοι και θεότρελοι. Εδώ, η διαφορά του με πολλές χαοτικές του ταινίες είναι ότι αποφασίζει να δημιουργήσει ένα πιο στοχευμένο, το ίδιο παλαβό στόρι, το οποίο όμως έχει ψυχή και σενάριο και αυτό κάνει την μεγάλη διαφορά. Φαινομενικά, πρόκειται για μια ταινία επιστημονικής φαντασίας τοποθετημένη στο άμεσο μέλλον, ωστόσο στο σύμπαν τους Γκίλιαμ υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες κοινωνικές προεκτάσεις αρκετά εύστοχες, χάρη και στις εξαιρετικές ερμηνείες των Bruce Willis, Madeline Stowe (αλήθεια που χάθηκε αυτή;) και του θεότρελου Brad Pitt σε ρόλο που δεν τον έχουμε συνηθίσει. 

14: Mullholland Drive

                O Ντέιβιντ Λιντς είναι αναμφίβολα είναι ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς στην ιστορία του σινεμά. Mε το Μullholland Drive έφτασε ίσως στην κορυφαία στιγμή της σκηνοθετικής του καριέρας. Ένα σκηνοθετικό παραλήρημα γεμάτο από αλληγορίες και ακατανόητες σκηνές από την αρχή μέχρι το τέλος και φυσικά εξαιρετικές ερμηνείες.  Όπως σε κάθε του ταινία, ο Λύντς ακροβατεί μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας και φυσικά αφήνει τον θεατή μαγεμένο σ΄όλη την διάρκεια της ταινίας. Ακόμα και αν δεν καταλάβει κάποιος θεατής το μπερδεμένο φινάλε της ταινίας (όπως ο υπογράφων) είναι δεδομένο ότι η αίσθηση που θα του αφήσει η ταινία θα τον γεμίσει με ενθουσιασμό.

(Αναλυτική κριτική: εδώ )

13: Usual Suspects

              Ο Μπράιαν Σίνγκερ (σκηνοθέτης των εξαιρετικών X-Men 1 και 2) εντυπωσίασε με μια αριστουργηματική αστυνομική ιστορία, η οποία φαινομενικά μοιάζει απλή αλλά εξελίσσεται σε μια ευφυέστατη ταινία. Ο Σίνγκερ στήνει αριστοτεχνικά την ιστορία του και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλη του την διάρκεια. Με ένα all star cast, αποτελούμενο από σπουδαίους ηθοποιούς, όπως ο Ντελ Τόρο, ο Σπέισι, ο Μπέρν και άλλοι, που αποδίδουν πολύ καλά τους ρόλους τους. Ειδικά, ο Κέβιν Σπέισι είναι απολαυστικός σε έναν από τους πιο καίριους ρόλους του φίλμ. Πέρα όμως από τις ερμηνείες, η ταινία είναι εξαιρετικά καλογραμμένη με έξυπνους διαλόγους και καλό σενάριο, ενώ και οι ανατροπές στην ιστορία είναι ρεαλιστικές και απρόσμενες. Το δε φινάλε είναι ένα από τα καλύτερα που έχουμε δεί σε ταινίες του είδους και καλό είναι να την δεί κάποιος χωρίς να έχει μάθει γι' αυτό. Περιττό φυσικά να ειπωθεί, πως η σκηνοθεσία του Σίνγκερ είναι φοβερή και αποτέλεσε (όπως αναφέρθηκε) και το διαβατήριο του για να σκηνοθετήσει πιο εμπορικές ταινίες. Γενικά, πρόκειται για μια σπουδαία ψυχαγωγική και ενδιαφέρουσα αστυνομική ταινία με έντονα στοιχεία μαύρης κωμωδίας και σίγουρα μια ταινία που σηματοδότησε τα 90's και είναι δεδομένο, πως όποιος την παρακολουθήσει θα θελήσει να την ξαναδεί ακόμα μια φορά.  

12: Taxi Driver

       Το 1976 η συνεργασία Μάρτιν Σκορτσέζε-Ρόμπερτ Ντε Νίρο έμελλε να γραφτεί στην ιστορία του Παγκόσμιου κινηματογράφου σε μια ταινία που μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ στην τωρινή εποχή, που έχουμε "πνιγεί" από ψεύτικες επαναστάσεις, χαοτικά συναισθήματα και εντελώς λανθασμένα πρότυπα. 37 χρόνια μετά το Taxi Driver μοιάζει λες και βγήκε χτές στις αίθουσες. Τρομακτική απεικόνιση ενός άδειου συναισθηματικά ανθρώπου που με τα εξωτερικά ερεθίσματα που δέχεται, μετατρέπεται σε ένα σκληρό εγωκεντρικό άνθρωπο που παίρνει τον νόμο στα χέρια του. Χωρίς περιττές περικοκλάδες και διδακτισμούς, ο Σκορτσέζε μετατρέπει μια ταινία σε σεμινάριο αλυσιδωτών αντιδράσεων από κάποιες λάθος αποφάσεις σε μια χώρα όπου κυριαρχεί το American Dream, αλλά η καλογυαλισμένη επιφάνεια καλύπτει τα πραγματικά προβλήματα και την σαπίλα της κοινωνίας. Χμ, κάτι δεν σας θυμίζει; Για να μην φλυαρώ και κουράζω, θεωρώ ότι η συγκεκριμμένη ταινία πρέπει να διδάσκεται σε σχολές για το πως η κοινωνική κρίση μπορεί να οδηγήσει ένα καλοκάγαθο και ήρεμο άνθρωπο σε ακραίες καταστάσεις. Καταπληκτική σκηνοθεσία του Σκορτσέζε άξιζε σίγουρα ένα Όσκαρ, όπως και η συγκλονιστική και καθηλωτική ερμηνεία του Ντε Νίρο που απογείωσε την καριέρα του.

11: American History X

            Το American History X, είναι αναμφισβήτητα μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν να κάνουν με τον ναζισμό και κατα συνέπεια με τον ρατσισμό. Το θέμα αυτό παραμένει επίκαιρο μέχρι και τώρα και είναι εκπληκτικός ο τρόπος που απεικονίζονται στην ταινία τα μηνύματα, που θέλει να περάσει. Σχεδόν όλα λειτουργούν άψογα και όσον αφορά την σκηνοθεσία και τις ερμηνείες. Αλλοτε ωμό και άλλοτε ανθρώπινο, το American History Χ αποφεύγει με πολύ έξυπνο τρόπο τα ηθικοπλαστικά μηνύματα και τους διδακτισμούς και αποτελεί ακόμα και σήμερα ταινία-ορόσημο όσον αφορά τα λεπτά θέματα, πάνω στα οποία αναφέρεται. Οι ερμηνείες στο σύνολο των πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικές και μεστές. Αξίζει, πάντως ειδική μνεία στον εκπληκτικό Έντουαρντ Νόρτον, ίσως στον καλύτερο και πιο ώριμο ρόλο της καριέρας του, που μάλιστα κέρδισε και υποψηφιότητα για Όσκαρ. Πολύ καλός και ο ξεχασμένος Έντουαρντ Φέρλογκ (του δεύτερου Τerminator), που κάνει ένα τρομερό δίδυμο με τον Νορτον. Χωρίς υπερβολές, με "αθόρυβη" δουλειά και με έναν ωμό ρεαλισμό να τσακίζει κόκκαλα, ο σκηνοθέτης Toni Kaye δίνει βάση στις ερμηνείες και το σενάριο και αφήνει ως παρακαταθήκη για τα επόμενα χρόνια μια ταινία-μπουρλότο απέναντι στον φανατισμό και τις καταστροφικές συνεπειές του. Μια ταινία που παραμένει επίκαιρη ακόμα και σήμερα και σίγουρα από τις κορυφαίες στο είδος της.

10: Fear and Loathing in Las Vegas

         Το Fear and Loathing in Las Vegas, δεν είναι άλλη μια ταινία για ναρκωτικά και τις κακές παρενεργειές τους. Eίναι ένα ατελείωτο πανηγύρι μεταξύ Τζόνι Ντέπ και Μπενίσιο Ντελ Τόρο, όπου οι δυό τους δίνουν "φευγάτο" ρεσιτάλ, κανοντας πράγματα που ούτε καν μπορούσε να διανοηθεί κανείς (ειδικά στην τότε ψιλοσυντηρητική Αμερική, για αυτό και λοιδορήθηκε απο μερίδα θεατών)σε μια από τις πιο "ότι να 'ναι" ταινίες όλων των εποχών. Ο Τέρι Γκίλιαμ, πέρα από την εικαστική πανδαισία που παρασύρει τον θεατή, κάνει παράλληλα μια τεράστια κοινωνική κριτική ενάντια στην συντηρητική Αμερική και τον γιαπισμό στον οποίο είχε προέλθει αλλά ταυτόχρονα της δίνει ένα γερό χτύπημα για τον συντηρισμό των προηγούμενων δεκαετιών. Μερικές από τις εικόνες για τον "άβγαλτο" (κινηματογραφικά) θεατή, μπορεί να είναι πολύ δυσάρεστες και να τον οδηγήσουν, σε ακραίες αντιδράσεις, όποιος όμως αντέξει θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα εξαίσιο επαναστατικό κολαστήριο, βουτώντας στα άδυτα των καταχρήσεων. O Gilliam αφήνει την εικόνα να μιλήσει από μόνη της, χωρίς περιττές εισαγωγές και επεξηγήσεις, με το γκάζι πατημένο από την αρχή εως το τέλος. 

(Αναλυτική κριτική: εδώ )

9: Το Κυνήγι   

Ο Thomas Vinterberg (που μαζί με τον Lars Von Trier δημιούργησαν το περίφημο Δόγμα 95) επιστρέφει μετά από κάποιες μέτριες επιλογές (που ακολούθησαν την περίφημη Οικογενειακή γιορτή) με μια φοβερή ταινία που όχι μόνο είναι η καλύτερη ταινία του 2012, αλλά και μια από τις καλύτερες που έχουμε δεί τα τελευταία χρόνια. Έχει τα πάντα για το είδος της και είναι σίγουρο ότι θα καθηλώσει τον θεατή. Μιλάμε για μια ταινία που θα αφήσει άφωνο τον θεατή σε όλα του τα επίπεδα. Τα μηνύματα που προσπαθεί να περάσει ο σκηνοθέτης στον θεατή είναι πολύπλευρα και έχουν να κάνουν κυρίως με την ψυχολογία της μάζας απέναντι σε μια κατάσταση ή άνθρωπο, χωρίς να υπάρχει βέβαια ξεκάθαρη κατάσταση. Eίναι από τις ταινίες που δίνουν τροφή για σκέψη και συζητιούνται για ώρες. Όχι απλά προτείνεται να την δείτε, απλά επιβάλλεται να μην την χάσετε!

(Αναλυτική κριτική: εδώ )

8: Seven  

         Το 1995, ο σπουδαίος σκηνοθέτης David Fincher έγραψε κινηματογραφική ιστορία, υπογράφοντας ένα από τα σπουδαιότερα θρίλερ τουλάχιστον των τελευταίων δεκαετιών. Λίγα χρόνια μετά το Άλιεν 3 που γύρισε, σκηνοθετεί το ένα από τα δυο αριστουργηματικά θρίλερ της δεκαετίας των 90's (το άλλο είναι φυσικά η "Σιωπή των Αμνών"). Με πολύ καλή πλοκή η οποία διαπραγματεύεται έναν πανέξυπνο δολοφόνο να σκοτώνει όσους έχουν διαπ΄ραξει κάθε ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα (Αδηφαγία, Απληστία, Οκνηρία, Ζηλοτυπια, Οργή, Φιλαυτία, Λαγνεία) και ένα σπουδαίο κάστ, ο Fincher από τα πρώτα λεπτά μέχρι και το εξαιρετικό φινάλε, στήνει ένα αγωνιώδες και εξαιρετικά απρόβλεπτα ενδιαφέρον θρίλερ.   

(Αναλυτική κριτική: εδώ )

7: Oldboy

          Βασισμένο στο γιαπωνέζικο ομώνυμο manga, το Οldboy αποτελεί ίσως ότι καλύτερο έχει βγάλει ο (υποτιμημένος) Ασιατικός κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια. Μια ταινία δυναμική, με εκπληκτική σκηνοθεσία, στιβαρές ερμηνείες και γενικότερα ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Μια ταινία που σοκάρει και προκαλεί, αλλά με θετικό τρόπο και χωρίς να είναι δήθεν και επιτηδευμένη. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης Πάρκ (που είχε αφήσει πολλούς άφωνους με το Sympathy for Mr. Vengeance) Μπορούσε πολύ εύκολα να διαλέξει τον εύκολο "δρόμο" και να κάνει μια εμπορική εύπεπτη ταινία με όλα τα συνηθισμένα κλισέ των ταινιών εκδίκησης, ώστε να γίνει αρεστός στο κοινό.  Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι έχει εμπνεύσει αρκετές μετέπειτα ταινίες του Χόλιγουντ. Απλά μην το χάσετε!

(Αναλυτική κριτική: εδώ )

6: Fight Club

 Το 1999, η συγκεκριμμένη ταινία, προκάλεσε τεράστια αίσθηση για το αναρχικό περιεχόμενο της, την εντυπωσιακή σκηνοθεσία της αλλά και το ανατρεπτικό της φινάλε. O Ντέιβιντ Φίντσερ, ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες της γενιάς του, υπογράφει μια γρήγορη, βιντεοκλιπίστικη και "σαλεμένη" ταινία-σπουδή στον ανθρώπινο χαρακτήρα και την λανθασμένη προσπάθεια αλλαγής της προσωπικότητας του, με σκοπό να γίνει (όπως ο ίδιος νομίζει) κάποιος σπουδαίος, από ασήμαντος που είναι. Mια ταινία-τομή, πάνω στην προσπάθεια του ανθρώπου να ξεγελάσει τον εαυτό του και να βρεί τεχνάσματα, ώστε να ξεφύγει από την μιζέρια του και να βρεί ώς μέσο διαφυγής, μια άλλη (καλά κρυμμένη) πτυχή της προσωπικότητας του. Μια σπουδαία ταινία και ένα φινάλε αξέχαστο, που θα βάλει πολλούς σε σκέψεις.

(Αναλυτική κριτική: εδώ )

5: Αποκάλυψη Τώρα

Το Apocalypse Now, πρόκειται για την επιτομη της Αμερικάνικης πολεμικής ταινίας, καθότι αποτυπώνει όλη την τρέλα και παράνοια του πολέμου του Βιετνάμ και εσωτερικά και εξωτερικά. Ο Φράνσις Φόρντ Κόπολα, λίγο μετά τους αριστουργηματικους δυο πρώτους Νονούς, φτιάχνει την τελειότερη πολεμική ταινία που έχει γυριστεί μέχρι σήμερα τουλάχιστον. Ο Κόπολα εστιάζει στα αντιπολεμικά μηνύματα του, αλλά παράλληλα με έντονες σκηνές τονίζει την φρίκη του πολέμου και την εσωτερική τρέλα όλων αυτών που συμμετέχουν. Θέλει μεγάλη μαεστρία να το κατορθώσεις αυτό και σίγουρα ο Κόπολα το κατάφερε και με το παραπάνω. Ο τελειομανής σκηνοθέτης με τα εξαιρετικά του σκηνικά αποτύπωσε όλα όσα σε μια δύσκολη εποχή πολλοί ήθελαν να πούν, αλλά δεν μπορούσαν.

(Αναλυτική κριτική: εδώ )

4: Πολίτης Κέϊν

 To Citizen Kane, φυσικά πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών και δεν είναι τυχαίο ότι για πάρα πολλά χρόνια φιγουράριζε στην πρώτη θέση της σχετικής λίστας. Μιλάμε για μια εμβληματική, αξεπέραστη ταινία που σε κάνει να ανατριχιάζεις με την εκπληκτική σκηνοθεσία της, την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πλοκή της, αλλά και τις επιβλητικές ερμηνείες της. Σ' αυτήν την ταινία ορόσημο του Αμερικάνικου, αλλά και Παγκόσμιου κινηματογράφου, παρακολουθούμε έναν ονειρικό Όρσον Γουέλς (μια από τις σπουδαιότερες φιγούρες στην ιστορία του κινηματογράφου)  να γράφει, να σκηνοθετεί και να πρωταγωνιστεί σε μια μεγαλειώδη ταινία που μοιάζει αψεγάδιαστη.

(Αναλυτική κριτική εδώ: εδώ )

3: Ψυχώ

Ότι και να πεί κανείς για το Psycho είναι πολύ λίγο. Μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, ειδικότερα στο είδος της (αν όχι η καλύτερη). Το 1960, λοιπόν ο μέγιστος Άλφρεντ Χίτσοκ άλλαξε τους "κανόνες" του Παγκόσμιου κινηματογράφου, όσον αφορά τον τομέα των θρίλερ. Η σκηνοθεσία αριστοτεχνική, η ανάπτυξη των χαρακτήρων υποδειγματική και φυσικά το περιβάλλον που δημιουργείται είναι εφιαλτικό για τον θεατή. 

(Αναλυτική κριτική: εδώ )

2: Scarface

Τι να πρωτοπεί κανείς για το θρυλικό Scarface; Ακόμα και σήμερα παραμένει με διαφορά μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών και αν οχι η καλύτερη γκανγκστερική ταινία, μια από τις καλύτερες στα χρονικά του κινηματογράφου. Μια ταινία που έδειξε για άλλη μια φορά το τεράστιο ταλέντο του Άλ Πατσίνο (λίγα χρόνια μετά τους δύο πρώτους "Νονούς"), σε έναν από τους μεγαλύτερους ρόλους στην καριέρα του. Σ' αυτη την ανεπανάληπτη ερμηνεία του (όπως και σε πολλές ακόμα βέβαια), απλά πρέπει να υποκλιθεί κάποιος.

(Αναλυτική κριτική: εδώ )

1: The Godfather

 Το 1972, ο σπουδαίος Φράνσις Φόρντ Κόπολα πήρε την τεράστια απόφαση, να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το διάσημο βιβλίο του Mario Puzo με τον ομώνυμο τίτλο. Μια ταινία όχι απλά κλασσική αλλά ταυτόχρονα ένας θρίαμβος του κινηματογράφου, που άλλαξε πάρα πολλά στην μετέπειτα πορεία του. Ειλικρινά, τι ψεγάδι μπορεί να βρει κανείς στο Godfather; Αποτελεί ίσως με διαφορά την αρτιότερη παραγωγή στα χρονικά του Χόλιγουντ. Όπως ήταν λογικό έκανε τεράστια εμπορική επιτυχία, καθώς στοίχισε 6,5 εκατομμύρια Αμερικάνικα δολάρια και μέχρι στιγμής έχει βγάλει 245 εκατομμύρια. Εκτός αυτού όμως, έκανε και σαρωτική καλλιτεχνική επιτυχία, καθότι η συντριπτική (αν όχι καθολική) πλειοψηφία θεατών και κριτικών την κατατάσσουν μέσα στις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών και δικαιολογημένα.

(Αναλυτική κριτική: εδώ )

BEST OF THE BEST: Tο Κουρδιστό Πορτοκάλι

Tαινία σήμα-κατατεθέν μιας σπουδαίας κινηματογραφικά εποχής (δεκαετία των 70's) aπό έναν τεράστιο δημιουργό, τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Το Clockwork Orange ήταν για την εποχή της μια πρωτοποριακή και αναμφίβολα μελλοντολογικά ακριβέστατη, άσχετα αν είναι ίσως λίγο ξεπερασμένη εικαστικά για την εποχή μας. Όπως και να 'χει αυτό δεν αλλάζει το αριστούργημα του Κιούμπρικ, ο οποίος σκέφτηκε κάτι το ανεπανάληπτο για εκείνη την (συντηρητική) εποχή. Αντί για την εύκολη λύση, δηλαδή την φυλακή ή την θανατική ποινή (που έτεινε να γίνει της μόδας τότε, άσχετα αν προκαλούσε πολλές αντιδράσεις), να υπάρχει η επιλογή του σωφρονισμού του κακοποιού και την καταπολέμηση της βίαιης και ακραίας συμπεριφοράς του με το ίδιο του το "όπλο", δηλαδή την βία με σκοπό την ομαλότερη ένταξη του στην κοινωνία. Εξ' ου και ο τίτλος Κουρδιστό Πορτοκάλι, δηλαδή Κουρδιστός άνθρωπος με λίγα λόγια. Μια ταινία-σταθμός για τον Παγκόσμιο κινηματογράφο, που πρέπει να δούν οι πάντες και σίγουρα θα κάνει κάποιους να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για πολλά σύγχρονα γεγονότα. 

(Αναλυτική κριτική: εδώ )

http://cineramen.blogspot.gr/2013/12/top-20.html