Ελλάς Ελλήνων αποχαυνωμένων

• Σε ποιά χώρα η προσπάθεια «διάσωσης» μεταφράζεται σε ενάμιση εκατομμύριο ανέργων σε δύο χρόνια, αλλά κανένας δεν αντιδρά;

• • Σε ποιά χώρα αυξάνεται καθημερινά ο αριθμός των εκατοντάδων χιλιάδων αστέγων, αλλά κανένας δεν αντιδρά;
• • Σε ποιά χώρα διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός ανθρώπων έγιναν ρακοσυλλέκτες και ψάχνουν την τροφή τους στα σκουπίδια, αλλά κανένας δεν αντιδρά;
• • Σε ποιά χώρα το 1/3 του πληθυσμού της είναι οικονομικά ανενεργό, η νέα τάξη των νεοπτώχων είναι η κυρίαρχη τάξη, αλλά κανένας δεν αντιδρά;
• • Σε ποιά χώρα τα συσσίτια αυξάνονται σε μεγάλες και μικρότερες πόλεις για να ταΐσουν τους εξαθλιωμένους σήμερα και μέχρι χθες «νοικοκυραίους», αξιοπρεπείς ανθρώπους, αλλά κανένας δεν αντιδρά; ΄
• • Σε ποιά χώρα τα παιδιά υποσιτίζονται και λιποθυμούν στα σχολεία, αλλά κανένας δεν αντιδρά;
• ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ:  
• http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=11&view=11&pageID=160328 

HERE'S TO YOU - Sacco e Vanzetti - Joan Baez / Enio Morricone - Ένα εμβληματικό τραγούδι

Μια από τις δίκες που κρίθηκε, ουσιαστικά, σε πολιτικό βαθμό και όχι με βάση τα πραγματικά γεγονότα, σύμφωνα με τα όσα καταμαρτυρά η ίδια η ιστορία, ήταν αυτή των δύο αναρχικών μεταναστών, που οδηγήθηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα πριν από 85 χρόνια…
Οι Ferdinando Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, μετανάστες εργάτες από την Iταλία, κατηγορήθηκαν στις ΗΠΑ για διπλή δολοφονία και καταδικάστηκαν σε θάνατο, στις 9 Απριλίου 1927, παρά τις πολύ βάσιμες αμφιβολίες για την ενοχή τους, σε μια διαδικασία που κράτησε 7 χρόνια και περιλάμβανε άνισους όρους και έντονο το πολιτικό στοιχείο, με αποτέλεσμα οι διαμαρτυρίες σε πορείες και διαδηλώσεις να λάβουν παγκόσμιο χαρακτήρα.
Θέση υπέρ μιας δίκαιης δίκης, χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις και χρησιμοποίηση των πεποιθήσεων των δύο ανδρών, αλλά και της καταγωγής τους, ως στοιχεία για την καταδίκη τους, πήραν σπουδαίες προσωπικότητες, όπως ο Albert Einstein, o H.G. Wells, ο George Bernard Shaw κ.ά., όμως οι φωνές τους δεν εισακούστηκαν.
Μερικούς μήνες μετά από την καταδίκη τους, στις 23/8/1927, οι Sacco και Vanzetti οδηγήθηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα και εκτελέστηκαν, κατηγορούμενοι – παρά την αντιφατικότητα των στοιχείων - για τον φόνο ενός ταμία και ενός φρουρού, που μετέφεραν το ποσό των 16.000 δολαρίων από ένα εργοστάσιο και έπεσαν θύματα ληστείας.
Ο ίδιος ο Vanzetti, άλλωστε, είχε πει:
«Διώκομαι, επειδή είμαι ριζοσπάστης και όντως είμαι ριζοσπάστης. Διώκομαι, επειδή είμαι Ιταλός και όντως είμαι Ιταλός. Yποφέρω περισσότερο για την οικογένειά μου και για τους πολυαγαπημένους μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο πεπεισμένος πως έχω δίκιο, που αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές και αν εγώ μπορούσα να ξαναγεννηθώ δυο φορές, θα ζούσα ξανά και θα ‘κανα ό,τι έχω ήδη κάνει»…
Στη μνήμη τους, η Joan Baez τραγούδησε το Here’s to You, στην ταινία Sacco e Vanzetti και σε μουσική του Ennio Morricone, ενώ η πόλη της Βοστόνης αναγνώρισε, με την ανέγερση μνημείου, ότι η δίκη των δύο αναρχικών μεταναστών δεν υπήρξε ποτέ δίκαιη.

 

Η ταινία..... Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ: http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=15&view=15&pageID=160254 

Ο Φούχτελ, το νοσοκομείο της Ρόδου και οι εκλογές της Μέρκελ

Μοιάζει στ’ αλήθεια αστείο, την ώρα που σε ολόκληρη τη χώρα, αλλά και στη δική μας την περιοχή, η ιατρική κοινότητα βρίσκεται στο πόδι, την ίδια ώρα που διαμορφώνονται έκρυθμες και εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις, λόγω της ατελέσφορης και αδιέξοδης προσπάθειας να καλυφθούν εκ των ενόντων οι ελλείψεις και οι δυσλειτουργίες που έχει δημιουργήσει η «σωτήρια» μνημονιακή πολιτική περιστολής δαπανών στην υγεία, την ίδια ώρα που τα νοσοκομεία και εν προκειμένω το νοσοκομείο της Ρόδου, δεινοπαθούν να ανταπεξέλθουν στη στοιχειώδη υγειονομική κάλυψη του ντόπιου πληθυσμού, την ίδια ώρα, ο ροδοκόκκινος κ. Φούχτελ, το «δεξί χέρι» της Μέρκελ, να στέλνει εκπροσώπους του στη Ρόδο, να τα βλέπουν όλα ωραία και καλά και να ετοιμάζονται να φέρουν το χειμώνα ηλικιωμένους από το εξωτερικό, που πάσχουν από χρόνιες παθήσεις, για να δημιουργήσουν χειμερινό ιατρικό τουρισμό στο νησί!!! Τα ακούει κανείς αυτά και από τύχη το γλυτώνει το εγκεφαλικό, διότι δεν μπορεί να διανοηθεί ουδείς, λογικά σκεπτόμενος, ότι μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά στην συνθηκών υποσαχάριας Αφρικής Ελλάδα.

Το ζήτημα δεν είναι τόσο «αθώο» όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται, ούτε βεβαίως μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι οι απεσταλμένοι του πολιορκητικού κριού της χώρας – εν ονόματι Φούχτελ – δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται και που ακριβώς ήλθαν. Όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν έκανε η διοίκηση να παρουσιάσει ένα αξιοπρεπές πρόσωπο του Νοσοκομείου, αντί να αρπάξει την ευκαιρία και να τους πει, ότι διέλυσαν την δημόσια υγεία στη χώρα, στο όνομα της «σωτηρίας» της. Ούτε, φαντάζομαι, τους είπε κανείς ότι είναι πολύ πιθανό, το χειμώνα που θα έρθουν οι εξ αλλοδαπής ηλικιωμένοι στη Ρόδο, το νοσοκομείο του νησιού ενδέχεται να μην έχει πετρέλαιο θέρμανσης όπως δεν είχε και πέρυσι το χειμώνα. Ενδέχεται να μην έχει και τρόφιμα διότι μπορεί να μην έχουν εγκριθεί τα κονδύλια για την πληρωμή των προμηθευτών.  Για αντίστοιχους λόγους, μπορεί να μην υπάρχουν και βασικά νοσοκομειακά αναλώσιμα και θα πρέπει να τα φέρουν μαζί τους από τη Γερμανία ή από όπου αλλού....

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ:

http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=11&view=11&pageID=160037 

Το «άβατο» του Νοσοκομείου Ρόδου και οι τοποτηρητές της διάλυσης της δημόσιας υγείας

Για κάποιο περίεργο λόγο, στο μυαλό κάποιων, ο χώρος του Νοσοκομείου Ρόδου έχει μετατραπεί σε μια μορφής «άβατο».  Κάθε δε δημόσια αναφορά στα τεκταινόμενα εντός αυτού, υπόκεινται σε λυσσαλέα λογοκρισία, με μακροσκελείς ανακοινώσεις της διοίκησης, η οποία καταβάλλει επίπονες προσπάθειες να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, για όλα τα κακώς κείμενα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. 


Για κάποιο λόγο (που προφανώς είναι ο ίδιος για όλο το συνονθύλευμα του τοπικού κατεστημένου που διοικεί τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες) και η σημερινή διοίκηση του Νοσοκομείου θεωρεί πως έχει το αλάθητο του Πάπα και πως ό,τι καταγγέλλεται και  ό,τι γράφεται, υπαγορεύεται από σκοπιμότητες, όταν δεν υπάρχει άνθρωπος  που να έχει περάσει από το νοσοκομείο και να μην γνωρίζει ότι όλα όσα γράφονται , ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα μέχρι κεραίας.


Στην προσπάθεια υπεράσπισης, όχι του νοσοκομείου αλλά της δικής τους παρουσίας στο τοπικό σύστημα εξουσίας, δεν δίστασαν να φτάσουν ορισμένοι σε υπερβολές. Όταν το Νοσοκομείο της Ρόδου παρομοιαζόταν με το … Μemorial της Νέας Υόρκης και οι «αναιδείς» και «ασεβείς» δημοσιογράφοι αποκαλούντο «συμμορία του Σικάγο»! Για κάποιο περίεργο λόγο, όλοι εξυπηρετούσαν  και εξυπηρετούν σκοπιμότητες, γιατροί, νοσηλευτές, δημοσιογράφοι, όλοι πλην αυτών που πραγματικά λειτούργησαν και λειτουργούν με γνώμονα μια και μόνη σκοπιμότητα. Την προσωπική τους πολιτική επιβίωση.


Το στερεότυπο επιχείρημα που επικαλείται η διοίκηση και οι πολιτικοί προστάτες της  είναι ότι δημοσιογράφοι και δημοσιεύματα που αναδεικνύουν  τα προβλήματα και τις ελλείψεις του νοσοκομείου, προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες ,διότι δυσφημούν το νοσηλευτικό ίδρυμα και απαξιώνουν την προσπάθεια των γιατρών , του νοσηλευτικού και λοιπού προσωπικού, υπονομεύοντας την σχέση εμπιστοσύνης με την τοπική κοινωνία.


Μια βολική όσο και υπεραπλουστευμένη άποψη....

Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ:

http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=11&view=11&pageID=158945 

Όταν οι Κάννες συγκεντρώνουν το διεθνές jet set, στη Ρόδο προσπαθούμε να μαζέψουμε σκουπίδια!

Είναι αλήθεια ότι έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Τεράστια! Αρεσκόμεθα δε μέχρι... παροξυσμού σε χαρακτηρισμούς όπως “η ναυαρχίδα του τουρισμού” “ ο δημοφιλέστερος τουριστικός προορισμός στον κόσμο” και άλλους παρεμφερείς.

Κι όμως, η αυτοαποκαλούμενη ναυαρχίδα αδυνατεί να βρει τρόπους να μαζέψει τα σκουπίδια της. Τη μια δεν έχει καύσιμα για τα απορριμματοφόρα, την άλλη δεν έχει ανταλλακτικά και την τρίτη, από τις βροχές διαλύθηκε ο δρόμος και δεν υπάρχει πρόσβαση στο ΧΥΤΑ! Γελοιότητες. Δικαιολογίες. Κατάντια... Την ίδια ώρα, εκατοντάδες συσκέψεις επί συσκέψεων των τουριστικών παραγόντων που έχουν θεοποιήσει – στην κυριολεξία – στους κατώτατου επιπέδου τουρίστες που συγκεντρώνει, αφού μόνο γι αυτούς μπορεί πια να είναι ελκυστική.

Η μιζέρια είναι εμφανής παντού.

Η Ρόδος δεν κατέστρεψε μόνο την κληρονομιά που της δόθηκε, αλλά κλώτσησε μεγάλες ευκαιρίες, εξαιτίας της στενόμυαλης, μικρόψυχης, επαρχιώτικης λογικής των εκάστοτε ταγών της.

Οι Κάννες

Εδώ και πολλούς μήνες, σε παγκόσμιο επίπεδο ο Τύπος ασχολείται επισταμένως με τις Κάννες. Λόγω του κινηματογραφικού φεστιβάλ που ξεκίνησε χθες και για άλλη μια φορά, όπως γίνεται τα τελευταία 66 χρόνια, συγκέντρωσε τα βλέμματα όλου του κόσμου, καθώς δεκάδες μεγάλα, λαμπερά, ηχηρά ονόματα της 7ης Τέχνης, συγκεντρώθηκαν εκεί. Ένα φεστιβάλ που εγκαταλείπει σταδιακά τα πιο σοφιστικέ ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά του, για να γίνει το Χόλιγουντ της Μεσογείου, ολόκληρης της Ευρώπης.

 

Ολοκληρο το άρθρο ΕΔΩ:

http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=11&view=11&pageID=156761

Βασιλεία – κληρονομικώ δικαιώματι – επί των ερειπίων

Σ’ αυτό τον τόπο έχουμε αποκτήσει ισόβιους άρχοντες, κληρονομικώ δικαιώματι. Τα ίδια πρόσωπα εναλλάσσονται στις διάφορες καρέκλες εξουσίας. Πάντα οι ίδιοι. Δήμαρχοι, νομάρχες, περιφερειάρχες, βουλευτές, γύρω γύρω όλοι και τούμπαλιν…

Το αστείο είναι ότι αν κάποιος άλλος δείξει διάθεση να προσφέρει στα κοινά διεκδικώντας ένα από τα παραπάνω αξιώματα, απαξιώνεται πάραυτα από το τοπικό κατεστημένο. Λοιδορείται. Ό,τι κι αν πει, ότι κι αν κάνει, έχει πάντα ως κίνητρο τις «ευτελείς φιλοδοξίες» για κάποιο αξίωμα. Κατά ένα περίεργο τρόπο, η εξουσία για τους μεν είναι μεμπτή και αξιοκατάκριτη φιλοδοξία, για τους δε, ισόβιους άρχοντες του τόπου, είναι κάτι σαν ιερό καθήκον!

Ει μη τι άλλο, αυτός είναι ορισμός της αλαζονείας, της αμετροέπειας, του καθεστωτισμού. Και μην πει κανείς ότι «ο λαός τους εκλέγει». Ναι, τους εκλέγει, αλλά δεν είναι της παρούσης να αναλύσει κανείς πως φτάνουν να εκλέγονται πάντα οι ίδιοι. Μέσα από ποιους μηχανισμούς και ποιες «διαδικασίες» το τοπικό καταστημένο, το τοπικό σύστημα εξουσίας, αυτοσυντηρείται και μακροημερεύει.

Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ:

 http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=11&view=11&pageID=155885 

Το γράμμα στη Λαγκάρντ και οι σκοπιμότητες πίσω από το “success story”

Στις 17 Μαΐου ο Αντώνης Σαμαράς έστειλε βαρυσήμαντη «επιστολή προθέσεων» στην επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ , την οποία κοινοποίησε στους κκ Ντάισελμπλουμ, Ρεν και Ντράγκι.
Όχι μόνο το σαφέστατο περιεχόμενο της επιστολής, αλλά κυρίως το γεγονός ότι απεκρύβη από το σύνολο των συστημικών ΜΜΕ, μέχρι χθες που την αποκάλυψε η Εφημερίδα των Συντακτών (παρότι είχε αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Οικονομικών) αποτελεί την ισχυρότερη απόδειξη αποτυχίας της μέχρι τώρα εφαρμοζόμενης πολιτικής.
Στην επιστολή, όχι μόνο ο Α. Σαμαράς ζητάει νέα δάνεια για τη χώρα και μετά το 2014, αλλά διατυπώνει σαφώς την πρόθεση, να λάβει όσα και όποια μέτρα του ζητήσουν , προκειμένου να συνεχιστεί η δανειοδότηση. Με άλλα λόγια, ο φαύλος κύκλος δανείων, μνημονίων, στραγγαλισμού της οικονομίας και της κοινωνίας, συνεχίζεται αδιαλείπτως.
Η συγκεκριμένη επιστολή καταδεικνύει ότι το περιβόητο «success story» που με τόση προσήλωση καλλιεργούν και διακινούν Σαμαράς και δανειστές, δεν είναι παρά μια φούσκα. Συνιστά πλήρη διαστρέβλωση της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας της Ελλάδας και εκπορεύεται από συγκεκριμένα κέντρα, με πολύ συγκεκριμένες στοχεύσεις.
Στην Ελλάδα, μπορεί ηθελημένα ή άθελά μας να ανεχόμαστε την εξαπάτηση ολκής σε βάρος μας, στο εξωτερικό όμως, τα κίνητρα Σαμαρά και δανειστών είναι περισσότερο εμφανή.
Είναι ενδεικτικά τα δημοσιεύματα του τελευταίου διαστήματος.


Περισσότερα εδώ


http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=11&view=11&pageID=159944

Η Ναόμι Κλάιν στην ''Αυγή'': Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αφηγηθεί το μέλλον

Η άφιξή της συζητήθηκε. Μίλησε στο BFest της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης και στους "Φακέλους" του Αλέξη Παπαχελά. Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ναόμι Κλάιν είναι μια προσωπικότητα με ισχυρή επιρροή στη σύγχρονη αριστερή διανόηση. Από το "Δόγμα του Σοκ" και το "No Logo" μέχρι τις παρεμβάσεις της στο κίνημα Occupy, η Καναδέζα Κλάιν, εκτός από το να γράφει βιβλία που ξεχωρίζουν, ξέρει και να πιάνει τον παλμό μιας χώρας βυθισμένης στην κρίση. Τη συναντήσαμε σε ένα μικρό καφέ κάτω από τα δέντρα, πίσω από τη Μιχαλακοπούλου. Εκεί, μιλήσαμε για το κίνημα, για την άνοδο της Ακροδεξιάς, που την ανησυχεί ιδιαίτερα, για τον αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές, που την γεμίζει ελπίδα, για τους "όχι τόσο τεμπέληδες" Έλληνες και για την "επική αλλαγή θέματος", για το ΔΝΤ, που "αυτομαστιγώνεται", και βέβαια για τον ΣΥΡΙΖΑ και την αναγκαιότητα συγκρότησης ενός μετώπου που θα εξηγεί πως το "όχι στη λιτότητα δεν σημαίνει και το τέλος του κόσμου".

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΝΑΟΜΙ ΚΛΑΙΝ ΕΔΩ:

http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=2&view=2&pageID=159213 

Η Φράνκα Ράμε της ''καθημερινής'' Αριστεράς

Αποχαιρετώντας τη σύντροφό του, Φράνκα Ράμε, κατά τη διάρκεια της πολιτικής κηδείας την Παρασκευή στο Μιλάνο, ο Ντάριο Φο εξομολογήθηκε δημόσια και "εν θερμώ" ότι ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του τα είχε γράψει η Φράνκα, αλλά λόγω της ματαιοδοξίας του εκδόθηκαν μόνο με το δικό του όνομα. Αλλά για εμάς, τους τότε Μιλανέζους της Αριστεράς στις δεκαετίες του '80 και του '90, η Φράνκα Ράμε δεν ήταν απλώς η γνωστή ηθοποιός και φεμινίστρια, ήταν περισσότερο μια συντρόφισσα στους καθημερινούς αγώνες.
Για πρώτη φορά συνάντησα τη Φράνκα Ράμε στη συγκέντρωση που είχαμε διοργανώσει με ορισμένα Κοινωνικά Κέντρα τον Δεκέμβριο του 1989 με αφορμή την επίσκεψη του Γκορμπατσόφ στο Μιλάνο, έχοντας την αυταπάτη μιας δημοκρατικής μετεξέλιξης του "ανύπαρκτου" σοσιαλισμού της Ανατολικής Ευρώπης. Η Φράνκα ήρθε και έπιασε την κουβέντα μαζί μας, ενώ ήταν νωπή ακόμη η πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Με τον πρώτο πόλεμο στο Ιράκ η Φράνκα βρισκόταν, σχεδόν σε καθημερινή βάση, σε όλες τις αντιπολεμικές εκστρατείες που διοργανώναμε τότε ως Επανίδρυση και Κοινωνικά Κέντρα στο Μιλάνο, ενώ με την έκρηξη της «Μιζούπολης» και των «Καθαρών Χεριών» το 1992 βρισκόταν στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση των δικαστών του Μιλάνου από το Μπερλουσκόνι. Η Φράνκα και ο Ντάριο, όπως και το μεγαλύτερο τμήμα της μιλανέζικης Αριστεράς, περάσαμε τότε από την "άλλη πλευρά" και σταθήκαμε δίπλα στους δικαστές. Η Φράνκα πρωτοστατούσε στις λαμπαδοφορίες έξω από το δικαστικό μέγαρο, τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις υπέρ των δικαστών της ομάδας του εισαγγελέα Αντόνιο Ντι Πιέτρο, ενώ λίγα χρόνια αργότερα εκλέχθηκε γερουσιαστής με το κόμμα του Ντι Πιέτρο «Η Ιταλία των αξιών».

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ:
http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=6&view=6&pageID=159208 

Εναλλακτική Σύνοδος Ευρωπαϊκών Κινημάτων-Alter Summit στο ΟΑΚΑ

"Eσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές εμείς μιλάμε γι' ανθρώπινες ζωές!"

Τι είναι το Alter Summit...

Είναι το "φτάνει πια" χιλιάδων πολιτών -Eλλήνων και Ευρωπαίων- που δεν αντέχουν άλλο τις πολιτικές λιτότητας κι είναι αποφασισμένοι να τις ανατρέψουν. Είναι το αίτημα για ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής, όπου τα συμφέροντα των ανθρώπων μπαίνουν πάνω από αυτά των τραπεζών και των εταιρειών. Είναι ο αγώνας για την ανάκτηση της δημοκρατίας. Είναι το πρώτο βήμα για την κοινωνική δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη. Είναι το ραντεβού εκατοντάδων οργανώσεων και κινημάτων, αλλά και η συνάντηση χιλιάδων συνδικαλιστών, ακτιβιστών, εργαζομένων, ανέργων, οικογενειών, ανθρώπων που οραματίζονται τη ζωή τους διαφορετικά. Το Alter Summit είμαστε εμείς.

 

Η Εναλλακτική Σύνοδος θα πραγματοποιηθεί στις 7 και 8 Ιουνίου στο Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο www.altersummit2013.blogspot.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ:

http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=2&view=2&pageID=159207 

Ο πράσινος τηλεφωνικός θάλαμος έχει εκλογές!

Εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ! Το σκέφτηκαν καλά; Σε τι θα χρησιμεύσουν; Σε τίποτα. Το μόνο καλό είναι ότι θα απαλλάξουν τους μέχρι σήμερα γραμματείς από την αγγαρεία να προΐστανται ενός κομματικού υπολείμματος. Οι εποχές της δόξης παρήλθον και ουδείς δείχνει να ενδιαφέρεται. Δεν αποκλείεται ωστόσο να βρεθούν κάποιοι που θα θελήσουν να βγουν μπροστά κερδίζοντας - με αυτοθυσία ομολογουμένως – την εύνοια του σημερινού «προέδρου» (οποία τους τιμή) και κάποιοι άλλοι αμετανόητα ρομαντικοί, που ακόμη πιστεύουν ότι ο… Λάζαρος μπορεί και να αναστηθεί, μέσα από καθαρά πολιτικές και ουσιαστικές διαδικασίες και δεν σταματούν να καταθέτουν προτάσεις με τις οποίες ουδείς ασχολείται.

Είναι οι ίδιοι που φώναζαν ότι και το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ προ μηνών, έπρεπε να κινηθεί στην ίδια κατεύθυνση, του ουσιαστικού ιδεολογικού και πολιτικού αποσαφηνισμού της φυσιογνωμίας του κόμματος. Τελικά, όπως η στήλη είχε προβλέψει πολύ νωρίς – δεν χρειάζεται άλλωστε ιδιαίτερη ευφυΐα για να γίνει αντιληπτό – το συνέδριο κατέληξε μια μάζωξη χειροκροτητών του Βενιζέλου, ο οποίος είναι, επιτέλους, αυτό που ονειρεύτηκε: Πρόεδρος ενός κόμματος, μόνο που δεν είναι το ΠΑΣΟΚ αυτό του οποίου προεδρεύει, αλλά ένα δεκανίκι της ακροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας, με την οποία υποτίθεται ότι θεωρητικά διαφωνεί, αλλά πρακτικά στηρίζει. Με πρόσχημα τη σταθερή διακυβέρνηση της χώρας, όταν η πραγματική επιδίωξή του είναι, το σημερινό τρικομματικό έκτρωμα να μείνει όσο περισσότερο γίνεται στην διακυβέρνηση της χώρας και ο ίδιος όσο πιο γερά γαντζωμένος πάνω του, διότι αλλιώς, δεν υπάρχει μέλλον πολιτικό γι αυτόν.

Το ότι, με τις φαεινές του ιδέες, ο μνημονιακότερος των μνημονιακώ ν, πρώην υπουργός Οικονομικών και πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, διέλυσε το Κίνημα, σε σημείο να είναι αμφίβολο αν θα μπει στη Βουλή στις επόμενες εκλογές, φαίνεται να το παραλείπει 

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ:

http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=11&view=11&pageID=159196 

'''Εφυγε ο Γιώτης Παπαθανάσης, ο τελευταίος ιππότης της Ρόδου''

«Έφυγε» τα ξημερώματα του Σαββάτου σε ηλικία 93 ετών, ο Γιώτης Παπαθανάσης, επί σειρά ετών τουριστικός πράκτορας, από τους πρωτοπόρους και στυλοβάτες του τουρισμού στη Ρόδο, με τεράστια προσφορά στον νησί της Ρόδου.

Ο άνθρωπος του ταύτισε το όνομά του και το όνομα της οικογένειάς του με την εκτόξευση του τουρισμού στη Ρόδο και τις χρυσές εποχές της, γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου του 1920. Ξεκίνησε την μακρόχρονη πορεία του μαζί με τα αδέλφια του Μιχάλη και Δέσπω, αρχικά με την πρακτόρευση εμπορικών πλοίων και κρουαζιεροπλοίων, ενώ ήταν οι πρώτοι που έφεραν τους Σουηδούς στη Ρόδο, ξεκινώντας τις πτήσεις από τη Σουδία. Ακολούθησε η αποκλειστική αντιπροσώπευση των τεσσάρων εταιρειών που στη συνέχεια σχημάτισαν τον κολοσσό της TUI. Για πολλά χρόνια, ακόμη και σήμερα, το όνομα 'Παπαθανάσης" είναι ταυτισμένο με την παρουσία της TUI στα τουριστικά πράγματα της Ρόδου και της Ελλάδος γενικότερα, ενώ ο γιός του,  Νίκος Παπαθανάσης,   υπήρξε για πολλά χρόνια και μέχρι το 2012, διευθύνων σύμβουλος της TUI HELLAS.
Από το 1993 είναι Διευθύνων Σύμβουλος της TUI Hellas.

Η κηδεία του Γιώτη Παπαθανάση έγινε το μεσημέρι του Σαββάτου.Στην τελευταία του κατοικία τον συνόδευσαν τα μέλη και στενοί φίλοι της οικογένειάς του,  τουριστικοί και λοιποί παράγοντες του τόπου.

Ο Γιώτης Παπαθανάσης, ήταν ο τελευταίος ιππότης της Ρόδου,στον οποίο, το 2009, το travelstyle.gr είχε αφιερώσει ολόκληρο άρθρο του, με τον τίτλο " Γιώτης Παπαθανάσης, ο τελευταίος ιππότης".








ΤΟ ΑΡΘΡΟ
"Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ανακαλύψαμε τον τελευταίο από τους Ιππότες της Ρόδου. Ο κύριος Γιώτης Παπαθανάσης μάς άνοιξε το σπίτι του και την καρδιά του και μας μίλησε για μια ζωή που μοιάζει με παραμύθι.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ:
http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=17&view=17&pageID=159103 

Η συγκινητική αληθινή ιστορία πίσω από την κινηματογραφική τριλογία που μας έκανε να ερωτευτούμε

Η συγκινητική αληθινή ιστορία πίσω από την κινηματογραφική τριλογία που μας έκανε να ερωτευτούμε

 
Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ έχει δικαιωματικά κερδίσει μια θέση ανάμεσα στους (τελευταίους) ρομαντικούς αυτού του κόσμου με την τριλογία του «Πριν...» που περιμένουμε με αγωνία τη 13 Ιουνίου για να την ολοκληρώσουμε με το ελληνικής αύρας «Πριν τα Μεσάνυχτα». Αυτό όμως που για πρώτη φορά αποκάλυψε στους Times είναι πραγματικά συγκινητικό, βαθιά ρομαντικό και δίνει άλλη διάσταση στην ιστορία του Τζέσι και της Σελίν.
Ο Λινκλέιτερ εξομολογήθηκε ότι είχε ζήσει μια παρόμοια συνάντηση πριν από 25 χρόνια: η εικοσάχρονη τότε Έιμι Λίρχαπ (το όνομά της περιλαμβάνεται για πρώτη φορά στα credits του «Πριν τα Μεσάνυχτα») συνάντησε τον τριαντάχρονο τότε σκηνοθέτη σε ένα κατάστημα παιχνιδιών στη Φιλαδέλφεια (όπου είχε πάει να επισκεφθεί την αδελφή του) και πέρασαν μαζί ολόκληρο το βράδυ «από τα μεσάνυχτα ως τις έξι το ξημέρωμα, τριγυρίζοντας, φλερτάροντας, συζητώντας για επιστήμη, για σινεμά, για σχέσεις και κάνοντας πράγματα που δε θα κάναμε ποτέ».
Ο σκηνοθέτης, παρότι πλημμυρισμένος από το συναίσθημα, ήδη σκεφτόταν κατά τη διάρκεια εκείνης της παράξενα γοητευτικής βραδιάς πώς θα μπορούσε να το «παγιδεύσει» σε μια ταινία: «Θα κάνω ένα φιλμ γι' αυτό» είπε στην κοπέλα. «Για ποιο πράγμα;» «Για το συναίσθημα. Γι' αυτό που συμβαίνει τώρα ανάμεσά μας».

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ:
http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=9&view=9&pageID=159091 

St’ armata, st’ armata, empros palikaria - «Εθνικοί μύθοι», ανασφάλεια και υποκρισία

St’ armata, st’ armata, empros palikaria - «Εθνικοί μύθοι», ανασφάλεια και υποκρισία

Επειδή αυτή η χώρα δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί, αποφάσισε να καταπιαστεί με τη Ρεπούση και την κάθε Ρεπούση, που σε τελευταία ανάλυση, εκφράζει προσωπικές απόψεις, που κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί.

Πολύτιμες ώρες χαμένες – στην κυριολεξία – για ξιφουλκούν στο twitter και στο facebook πολέμιοι και υποστηρικτές, γύρω από το θεμελιώδες και καίριο ερώτημα «εθνικός μύθος ή πραγματικότητα ο χορός του Ζαλόγγου»;

Στ’ άρματα , στ’ άρματα, εμπρός παλληκάρια (μήπως πρέπει να το γράψω «παλικάρια»;) να υπερασπιστούμε την ιστορία μας, τα ιερά και τα όσια της πατρίδας!

Και δεν μπορώ παρά να απορήσω μπροστά σε τόση ανασφάλεια αλλά και στην ακόμη μεγαλύτερη υποκρισία.

Όπως δεν μπορώ και να αντιληφθώ τι σημασία έχει , επί της ουσίας, αν πρόκειται για πραγματικό γεγονός ή για εθνικό μύθο. Από τη στιγμή που έχουμε αποφασίσει ως έθνος ότι υπάρχουν σταθερές γύρω από τις οποίες έχουμε δομήσει μια συλλογική εθνική συνείδηση, η συζήτηση που αναπτύσσεται είναι περιττή και γελοία. Δεν διαπραγματεύεσαι το αυτονόητο, ούτε επιδίδεσαι σε κυνήγι μαγισσών, όταν διατυπωθεί μια διαφορετική άποψη. Ας αφήσουμε την ιστορική επιστημονική έρευνα να κάνει τη δουλειά της κι ας τη διαχωρίσουμε πλήρως από την πολιτική σκοπιμότητατα.

Εκτός κι αν δεχτούμε ότι ολόκληρο το οικοδόμημα της συλλογικής μας συνείδησης στηρίζεται σε πήλινα πόδια, ώστε να κινδυνεύει να καταρρεύσει από την προσωπική άποψη μιας Ρεπούση. Της κάθε Ρεπούση, που κανένας δεν θα ασχολείτο μαζί της, αν δεν είχαν φροντίσει να διαδώσουν τις απόψεις της, όλοι εκείνοι που υποτίθεται ότι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, για την προάσπιση της ιστορικής μνήμης και αλήθειας. Πόσο προσβλητικό, πόσο υποτιμητικό είναι αυτό για τους Έλληνες! Όχι η εκφορά και κατάθεση της αντίθετης άποψης, αλλά η σημασία και η έκταση που δίνεται σ΄αυτήν, δείγμα βλακώδους ανασφάλειας, όταν δεν εξυπηρετούνται άλλες – προφανείς - σκοπιμότητες.

Επιτέλους, κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από το σύνδρομο της καταδίωξης που μας έχει κατακυριεύσει. Άλλωστε, η ιστορία την οποία επικαλούμαστε – κι εδώ δεν πρόκειται για κανένα εθνικό μύθο, αλλά για την τραγική πραγματικότητα – δείχνει ότι κανένας δεν μας πήρε ποτέ τίποτα που δεν ήμασταν έτοιμοι να εκχωρήσουμε και ανίκανοι να υπερασπιστούμε. Ας το παραδεχθούμε, μακριά από τις άναρθρες κραυγές εθνικοφροσύνης και την κούφια επίδειξη πατριωτισμού.

ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ:
http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=11&view=11&pageID=159098